Miesiąc: kwiecień 2017

Od wielu lat skoro świt wychodziłam na spacer z kijkami, tzn. odkąd przeszłam na emeryturę.  W domu miałam psa a więc z nim wychodziłam i oboje byliśmy bardzo szczęśliwi. Jak zamieszkałam w Domu Opieki wychodziłam również, dzień w dzień o godz. 5, 30.  Tak jak poprzednio tak i teraz  mieszkałam  prawie w lesie.  Swój poranny spacer zaczynałam od modlitwy. Zawsze tak było, las był moim kościołem.  Czytaj dalej „Część II, rozdział 3”

20 sierpnia 2012 roku otrzymałam z MOPS-u  króciutkie pismo w ramach odpowiedzi na pamiętnik.  W tym piśmie zawarta jest prośba o sprecyzowanie charakteru przekazanej przeze mnie informacji. Dla mnie to było jasne, że Zarząd nie wie co z ty fantem zrobić. Wziąć się za dyrektorkę koleżankę, która wszystkich trzyma w garści. Każdy coś od niej dostał, ponieważ hołdowała cwanej zasadzie – najpierw obdzielić zwierzchników, żeby nie podskoczyli. Skoro udają, że nie rozumieją to już bardziej tłumaczyć nie będę. Odpisałam, że wobec tego czuję się zwolniona z obligowanego terminu wysłania mojego pamiętnika do mediów i zrobię to nie 5 listopada a o dwa miesiące wcześniej. Jestem pewna, że dziennikarze TVN zrozumieją o co mi chodzi. To pismo zaniosłam również do Prezydenta. Czytaj dalej „Część II, rozdział 2”

Myślałam, że wiadomość o tym iż mój pamiętnik dotarł do rąk Prezydenta pozwoli mi choć trochę odetchnąć z ulgą. Bardzo się myliłam. Panie wymienione w moim pamiętniku  zwarły szyki i zaczęły angażować do swojej niechlubnej działalności coraz więcej osób, które mogłyby mi dołożyć. Oto kilka przykładów: Czytaj dalej „Część II, rozdział 1”

Pamiętnik w całości przegrałam w  4 egz. na płyty CV i zaniosłam pani dyrektor naszego domu, pani dyrektor Zarządu MOPS-u i Prezydentowi Miasta.  Jak dotarłam do Prezydenta to muszę opisać. Za młodych lat w pracy słynęłam z tego, że jak diabeł nie może tam Dankę pośle. Tak było i teraz, nie każdy dotarł by do Prezydenta na dzień przed jego urlopem.  Czytaj dalej „Część I, rozdział XV”

To spotkanie zatytułowane ” Uczta Melomana” nie tylko przeze mnie zostało odczytane  jako hasło – jesteśmy z tobą, tak samo odczytali to moi wrogowie.  Takie tłumy z nią – postanowiły nawet te tłumy zniszczyć.  Hasło dnia – kto trzyma z Danką ten jest wrogiem nr. 1  Czytaj dalej „Część I, rozdział XIV”

Mimo nieustannych świństw ja robiłam swoje. To znaczy prowadziłam radio i w  kaplicy nie tylko majowe ale i programy muzyczne nawiązujące do życia naszego Papieża. Na majowe  mieszkańców nie przychodziło wielu ale zawsze była liczna grupa z Leśnej Chaty. To ludzie z chorobą Alzheimera. Byli tak wyćwiczeni w śpiewaniu, że mieszkańcy do nich się nie umywali. Czytaj dalej „Część I, rozdział XIII”

W większości powtarzają się pytania dlaczego tak rzadko piszę. Otóż kochani jestem stara i szybko się męczę, przecież mnie znacie. Męczy się również mój laptop staruszek.  Ale było też pytanie od Asi – po co ja to robię, przecież wszyscy wiedzą jak to się zakończyło.  Nie wszyscy wiedzą kochana Asiu, na ogół znają skutek ale nie znają przyczyny. Zaczynają na mnie psy wieszać bo wszyscy wiedzą, że teraz jest znacznie gorzej niż było. Chcę pokazać, że ja się broniłam. Mam nadzieję, że  osoby które zrobiły mi tyle świństw, zrozumieją, iż wstyd za nimi się wlecze, o to mi też chodziło. Zwłaszcza młodzież musi pamiętać, że wyrządzone  świństwo może dać o sobie znać nawet po latach.  To wszystko nie dotyczy ciebie Asiu ani Niny, ale już wasz kolega raz lekko przechylił się na stronę parszywców i zrobił krzywdę wprawdzie nie mnie bezpośrednio ale osobie bardzo chorej która do mnie lgnęła. Rozmawiałam z nim o tym, widziałam, że wstydził się tego co zrobił, ale zrobił – odesłał bardzo chorą osobę do mnie ze słowami – niech pani Danusia panią leczy.  To miało miejsce w chwili nagonki na mnie i izolowania ludzi ode mnie.

Jeszcze jest Nina która nie zgadza się z opinią jaką wystawiłam Eli. Skoro masz takie brzydkie zdanie o niej to po co przesyłasz  dla niej pozdrowienia – pyta Nina. A no po to  żeby jej przypomnieć o jej świństwach skierowanych pod moim adresem. Jej świństwa bolały mnie szczególnie. Ja byłam nią oczarowana, jej niezliczonymi talentami i kunsztem artystycznym. Była dla mnie kimś wyjątkowym, od kogo razy szczególnie bolały i bolą.

Nina z tobą  znamy  się od 15 lat,  nigdy nie uległaś żadnym wpływom. Zawsze miałaś swoje zdanie nie powielałaś cudzego. Nikomu nie zrobiłaś najmniejszego nawet świństwa, nikomu, a zrobiłaś bardzo wiele dobrego ludziom którzy choć raz zetknęli się z tobą.  Na dobrej drodze jest Asia, wychowaj ją na swój wzór i podobieństwo.

[whohit]Echa[/whohit]

Tak bardzo kochałam śpiewać, że prośbę o to żeby mieć głos, żeby go nie stracić do końca swoich dni, wprowadziłam jako element swojej codziennej modlitwy.  Prosiłam, Boże nie zabieraj mi głosu, pozwól mi śpiewać chociaż w kościele. Czytaj dalej „Część I, rozdział XII”

Na odchodne Karol nakładł mi do głowy żebym pod żadnym pozorem i nigdy, przy żadnych wątpliwościach nie rezygnowała z prowadzenia radia. Ja  nie mam siły walczyć – mówił Karol, po pani widać, że pani ją ma.  Żeby nie te słowa zrezygnowałabym z prowadzenia radia już dawno, ale jak tylko mnie dręczono i myślałam, że nie mam siły, przypominały mi się one i się prężyłam jak kogut do boju.  Do tego celu posługiwałam się  najcięższym kalibrem broni- pozorną radością  życia i siłą na którą nawet Karol dał się nabrać . Czytaj dalej „Część I, rozdział XI”

Wracam do naszego występu z młodzieżą szkolną  bo jest to dla mnie bardzo ważny punkt zwrotny  w zaangażowaniu się w pracę i to w pracę pochłaniającą mnie bez reszty. Otóż po powrocie z występu  Karol poprosił nas o spotkanie i wyszedł z propozycją powtórzenia go u nas. Miałam wątpliwości, 20 min. programu i na to zwozić ludzi do świetlicy… może nadamy go przez radiolę, dodam do tego odpowiednią muzykę i będzie git. Karol zachwycił się propozycją – czy to znaczy pani Danusiu, że robimy radio? Czytaj dalej „Część I, rozdział X”