Miesiąc: maj 2018

To szczęście jest ale po za Naszym Domem Opieki. Mieszkańcy aż się dziwią, że jak wybiorę sobie sama jakiegoś specjalistę to już lepiej wybrać nie można było. Wyobraźcie sobie – dostaję skierowanie do neurologa z podejrzeniem cieśni kciuka, wybieram neurologa w ciemno, tylko zaznaczam, że ma to być młodziutki lekarz. Doświadczyłam podejścia młodego chirurga i młodego ortopedy i byłam nimi zachwycona. Pani doktor specjalista neurolog zachwyciła mnie swoim podejściem do mnie jako pacjentki jeszcze bardziej od wymienionych. W rejestracji podpowiedziano mi żebym poszła do pokoju 35 i spytała czy mnie Pani doktor przyjmie. Pani doktor powiedziała mi, że tak ale za miesiąc. Ustaliłyśmy termin na 28 maja. Miałam numerek na godzinę 9, 50 i o tej porze zostałam przyjęta. Ponieważ choroba z którą przyszłam nie zagrażała życiu Pani doktor zaproponowała bliższe poznanie – czyli zbadała mnie od stóp do głów i dała mnóstwo skierowań na różne badania. Muszę panią dobrze poznać zanim przystąpię do leczenia – powiedziała. No jak nie kochać młodych lekarzy ? Oni chcą leczyć. Ja dla nich nie byłam staruchą  tylko pacjentką. Żeby było jeszcze piękniej to na USG czeka się kilka  miesięcy a ja czekałam 1 dzień, czyli już następnego dnia miałam zrobione USG przepływów krwi odcinka szyjnego. I znów, miałam  być przyjęta o godzinie 12, 10 i tak zostałam przyjęta, co do minuty. Na USG dłoni muszę trochę poczekać, ale niespełna miesiąc. Bardzo mi się podobało podejście pani doktor, która ma robić mi USG dłoni. Zanim mnie zarejestrowała wzięła moje dłonie w swoje ręce i powiedziała – jest upał a pani ma zimną dłoń, na USG proszę przyjść wcześniej z butelką gorącej wody i ogrzać obie dłonie, po ogrzaniu będzie pełniejszy obraz badań.                                    Oczywiście wielu mieszkańców naszego Domu już wzięło namiary na lekarzy u których byłam, a  jedna z pracownic namawiała mnie żebym zagrała w TOTKA bo to szczęście u mnie  jest wprost nie możliwe.                                                                                                                          A u nas to nawet nie raczą odpowiedzieć mi na pismo odnośnie mojej choroby ” psychicznej ” .  Poszłam do szpitala do którego to pismo zostało przesłane przez naszą panią dyrektor, już dwa miesiące temu,  tam dowiedziałam się, że do nich  napisała pani dyrektor i szpital odpowiedź przesłał do  niej. A pani dyrektor przysłała do mnie socjalną z informacją,  że żadnej odpowiedzi na piśmie nie dostanę. Ponieważ ani myślę ustępować to zacznę działania od Rzecznika Praw Pacjenta. Muszę te wszystkie szuje oduczyć poniewierania nami, swoimi  PODOPIECZNYMI.                  Dzisiaj mamy 31 maja , przez wszystkie 31 dni nie opuściłam ani jednego nabożeństwa majowego ale modliłam się w intencji trzech pań decydentek.  Te panie nie znoszą starych ludzi i dają to odczuć na każdym kroku. Może moje modlitwy zostaną wysłuchane? Jak do tej pory to zawsze były wysłuchane.

Jeden z komentarzy zawierał pytanie : Co w tym dziwnego, że socjalne chciały w spokoju zjeść obiad? Odpowiadam –  ano nic my również lubimy jeść w spokoju, wszyscy, a personel na czele z panią dyrektor lubi pogaduszki  z podopiecznymi podczas posiłków, a więc niech to znoszą cierpliwie skoro same tego nauczyły. Pani dyrektor nie myśli  nawet, że komuś przeszkadza swoim towarzystwem przy posiłkach. Uważa, że to zaszczyt dla podopiecznego, że właśnie ona dosiadła się do niego. Może i pyta –  czy można?  Ale kto powie, że nie. Ja odważyłam się i powiedziałam, że jej towarzystwo przy stoliku, podczas posiłków bardzo mnie krępuje, nie wiem jak mam się zachować, czy mogę siedzieć, czy powinnam wstać. No bo jeść to na pewno nie mogę. To moje stwierdzenie zadziałało tylko w stosunku do mnie, inni muszą cierpliwie znosić niechciane towarzystwo. Patrzcie państwo, a socjalna nie życzy sobie ani na moment intruza przy stole. Nie wiedziała nawet co Halinka chce powiedzieć. Dla mnie to zabrzmiało jak – poszła won. A powinna wstać i powiedzieć, że jak zje obiad to do niej przyjdzie i spokojnie porozmawiamy. Powinna grzecznie odprowadzić Halinkę do stolika. No ale takie grzeczności ze strony personelu obowiązują najwyżej w stosunku do kilku osób.

Drugi komentarz dotyczył zagadnienia depresji, którą u mnie zdiagnozowano zaocznie. Czytelnik mojego bloga  przysłał  mi artykuł  mówiący o depresji i różnych jej objawach.  Ten artykuł powinien być przesłany do pana doktora i do trzech pań decydentek;  to oni nie mają pojęcia co to jest depresja, skoro podejrzewają ją u osoby która po prostu ma uczulenie na wymienione osoby. No chyba depresja różni się objawami od alergii.

Dalszy ciąg lekceważącego podejścia do nas.                                    Rzecz dzieje się w stołówce, podczas obiadu, w dniu 16 maja. Do obiadu zasiadają dwie panie socjalne. Widząc te panie  podchodzi  do nich  Halinka – ich podopieczna. Tylko się do nich zbliżyła usłyszała w ostrym tonie – proszę dać nam w spokoju zjeść obiad. Ona chce coś powiedzieć, a socjalna, myląc jej imię mówi – pani Kasiu da pani nam spokój. Halinka odeszła.                        Wszyscy wiedzą, że odkąd Halinka zamieszkała w tym Domu ciągle nie może się pogodzić z faktem, że nie ma pieniędzy. ” W poprzednim życiu ” była księgową, a teraz jest nikim  i nikt nie ma cierpliwości żeby jej to spokojnie wytłumaczyć, że ma pieniążki w depozycie i zawsze jak tylko zechce może je otrzymać. Bardzo jest mi żal Halinki a socjalna ma u mnie wielki minus.         Na drugi dzień z tą samą sprawą Halinka zwróciła się do Uli –  pracownicy  kuchni; Ula ją przytuliła, coś poszeptała do  ucha, Halinka spokojna i szczęśliwa wróciła do stolika.                                                                                               Która z tych pań miała  podejście pełne empatii?                              Może te panie  powinny  zamienić się stanowiskami?

17 maja, przechodząc przez stołówkę widzę, że Lucyna  w prawdzie siedzi przy stoliku ale ledwie dyszy,  blada jak papier przez otwarte usta łapie powietrze. Na sali są trzy terapeutki i pielęgniarka, nikt tego nie widzi. Terapeutki mają za zadanie opiekowania się  ale kim innym. Podchodząc ze śniadaniem pani Wanda –  pracownica  kuchni,  pyta Lucynę – może zaprowadzić panią do pokoju, bardzo źle pani wygląda. Lucyna odpowiada – nic mi nie jest. Po śniadaniu, widzę, że z nią jest coraz gorzej; nic nie mówiąc poszłam po chodzik  i pomogłam Lucynie dojść do swojego pokoju. żeby mogła się położyć   a pokojową poprosiłam  żeby miała baczenie na nią.

Mnie aż mierzi ta opiekuńczość w naszym Domu. Owszem, są pracownicy pełni empatii ale niestety pochwalić ich  nie mogę bo może to grozić im zwolnieniem z pracy albo czepianiem się bez powodu. Zresztą za co chwalić, za to że należycie ktoś wykonuje swoje obowiązki i do chorych ludzi podchodzi z sercem?

W piątek 18 maja spotykam na korytarzu Zygmunta – Danusia, zobacz co dostałem od Anetki –  i pokazuje mi oficjalne zaproszenie na uroczystości do Domu Opieki w którym mieszka Aneta. ( To jest para którą rozdzielono bo są bardzo chorzy a zakochali się w sobie; kto to widział żeby ułomni ludzie byli zakochani – to jest właśnie empatia naszych decydentek ). Pomyślałam, że  może by tak  sprawdzić jak to  jest z tą empatią u nas, może się cokolwiek zmieniło.  Namówiłam Zygmunta  żeby poszedł do dyrektorki  z tą sprawą. Jest ku temu okazja i to nie jedna, zaczynają się majówki na które zjeżdżają się gości z różnych Domów.  Mogłaby Aneta przyjechać do nas jako gość i Zygmunt mógłby  pojechać w gości do nich. Podobno , pani dyrektor  obiecała, że go zawiezie do Anetki. Zygmunt aż skakał z radości. Jak znam życie to są to obiecanki cacanki, ale może ? Życzę z całego serca żeby ktoś się ulitował nad tą parą zakochanych ludzi. Żeby pobyli chociaż trochę szczęśliwi.

Nawet nie wiedziałam, że aż tak, na bieżąco, mieszkańcy czytają mój pamiętnik. Że pracownicy to wiem, że jeden z mieszkańców to również wiem ale  żeby aż takie zainteresowanie to nie  przypuszczałam. To chyba rodziny informują o tym co przeczytały, bo nie wiem czy mieszkańcy mają komputery. Chodzi o końcówkę mojego ostatniego wpisu o ewentualnym pisaniu przez pana NIKT panegiryku na cześć naszych decydentek  i super życiu w naszym Domu. Dostałam całe mnóstwo informacji o złych zachowaniach. Nie będę o nich pisała ponieważ tego nie widziałam. Napiszę o  brzydkich incydentach  w wykonaniu opiekuna o którym już pisałam, a które poznałam bliżej. Incydenty te świadczą o kompletnym lekceważeniu nas starych                                           Pierwszy incydent. –    Była godzina 14sta, idąc korytarzem zauważyłam mieszkankę która czegoś lub kogoś szukała. Pytam więc – czy mogę w czymś pomóc? Szukam takiego opiekuna który rozwoził obiady. On teraz zbiera naczynia po obiedzie – mówię.        A pani  na to – był u mnie z obiadem, ponieważ obiad był zimny, poprosiłam żeby mi podgrzał. On coś burknął pod nosem i poszedł. Myślałam, że poszedł podgrzać to jedzenie, ale nie ma go już dwie godziny a ja jestem bardzo głodna – mówi pani. Razem coś zaradzimy na ten głód, zaprowadzę panią do stołówki a z niej nikt nie wychodzi głodny. Przedstawiłam problem pracownicom kuchni. W jednej sekundzie przygotowały nakryty stół i już grzała się w mikrofali zupa a za chwilę drugie danie. Nie byłam już  tam potrzebna więc życząc smacznego wyszłam.                                        Drugi incydent z tym samym opiekunem i dotyczący jedzenia miał miejsce w niedzielę 13 maja. Ponieważ w kościele  nie było Jadzi, postanowiłam, że po mszy pójdę zobaczyć co jest grane. Wchodzę i widzę, że Jadzia płacze – co jest , pytam. A ona na to  Da… przyniósł śniadanie, na talerzu był twardy twaróg i kilka talarków pomidora; proszę go żeby dał mi coś innego a on puścił wiązankę wulgaryzmów i poszedł. Jak on mógł tak do mnie?                              Nie rycz mała nie rycz – mówię, zaraz będzie pyszne, wymarzone, niedzielne śniadanko. Poszłam do kuchni, przedstawiłam sprawę i za chwilę widziałam Jadzię uśmiechniętą od ucha do ucha.                  Czy tak wygląda opieka? To jest bezduszne, wręcz z odrazą  spełnianie obowiązków.                                                                                                                     Na temat zimnego posiłku rozmawiałam z opiekunkami, a one na to – z Zosią jest tak zawsze, postawimy jedzenie na stole a ona zamiast brać się za jedzenie to zaczyna coś robić a jedzenie stygnie,  a później pretensje.       Myślę jednak, że można  by dopilnować panią Zosię żeby zjadła w porę albo zwyczajnie podgrzać posiłek a nie bezdusznie zostawić bez jedzenia. Można by było też po prostu zaprowadzić panią Zosię do stołówki, tam dostanie obiad w takiej temperaturze w jakiej sobie zażyczy.

Incydent z Jadzią to zwyczajna arogancja opiekuna. Jak powiedziałam o tym w kuchni to nikt w to nie chciał uwierzyć ale sprawę załatwili. Myślę, że Jadzi nie tak chodziło o twardy twaróg    ( bo ten twaróg akurat to mój ulubiony ) jak o podejście opiekuna do niej.

Czy tak powinna  wyglądać opieka w Domu Opieki?

Jeszcze słów kilka o personelu który ma ze mną jakikolwiek kontakt i który mógł pomóc ” w stawianiu diagnozy”. Pierwsza i moim zdaniem najważniejsza w tej kwestii osoba to opiekunka. Z nią,  a w zasadzie z nimi, ponieważ zmieniają się czasem, widuję się w przelocie, na korytarzu z rzuconym pytaniem – wszystko dobrze, pani Danusiu ?  Dziękuję, dobrze – brzmi moja odpowiedź. Chyba, że źle się czuję to opiekunka powiadomi pielęgniarkę, czy lekarza no i załatwi przynoszenie posiłków do pokoju. Żadna z opiekunek nie ma czasu na jakiekolwiek rozmowy, są przecież ludzie potrzebujący pomocy bezustannie i dla nich czasu nie starcza. My przesyłamy sobie uśmiechy i to wszystko. Najwięcej rozmawiałam z dwiema paniami: pokojową i z terapeutką od zajęć komputerowych. Z pokojową rozmowa dotyczyła dokąd idę i kiedy wrócę a z terapeutką co zgrać na pendraifa albo z pandraifa na pulpit. Nie wiem czy którakolwiek z pań, w czasie tych króciutkich spotkań, byłaby w stanie zdiagnozować u mnie depresję. A jeśli podjęłaby się tego to przecież pan doktor mógłby śmiało powiedzieć która to z pań i co takiego niepokojącego u mnie zauważyła. To można by przegadać, czyż terapia psychiatryczna nie polega na rozmowach? Chyba u naszego doktora NIE. U naszego doktora oparta jest na plotkach, do których sam nie ma odwagi się przyznać.                                              Tak jak pięć lat temu izolacja od środowiska kierowanego przez panią dyrektor  pomogła mi się wykaraskać psychicznie na Oddziale Dziennym Szpitala Psychiatrycznego, tak teraz wystarczyło mi nie widzieć tych ludzi  przez okres trzech  tygodni. Nie mieć nic wspólnego z decydentkami naszego Domu ” Opieki ” . Chodzę codziennie na Majowe  do mojej byłej parafii, mam okazję pośpiewać przez pół godzinki.  Mam też ogródek w którym codziennie coś trzeba zrobić. Czasem pójdę na spacer z miłymi ludźmi, dwa razy w tygodniu mam gimnastykę grupową z super grupą, która dobrze się zna i lubi. To mi w zupełności wystarcza żeby utrzymać dobre samopoczucie. Nikt nie umawia się ze mną żeby później dać prztyczka w nos, ignorując wszelkie umowy.                                                                     A propos super grupy gimnastycznej; każda nowa osoba zawsze jest bardzo mile widziana, poza jednym panem, który podpadł na wstępie.  To pan NIKT.  Otóż, mamy zwyczaj ustawiania krzeseł i szykowania sprzętu, na kilka minut przed czasem. Każdy z nas wie gdzie kto siedzi i jakiego sprzętu potrzebuje. Zawsze też szykujemy jedno krzesło dodatkowe dla ewentualnie nowej osoby, którą witamy z autentycznym aplauzem. Ale też każda nowa osoba widząc ustawione krzesła, pyta gdzie może usiąść? Poza panem NIKT. Ten przyszedł nie mówiąc nawet dzień dobry, przeszedł przez całą salę, wziął moje krzesło ( ni w pięć ni w dziesięć ) i przeniósł  je na początek sali. Ja widząc to mówię: proszę pana to jest moje krzesło. A on na to – a co, podpisała je pani, bo nie widzę podpisu. Pan NIKT usiadł na moim krześle a ja wzięłam sobie to krzesło które było przygotowane dla nowo przybyłej osoby a stało obok pana NIKT. Od tej pory ów pan był przez wszystkich tak traktowany jak sobie na to zasłużył. Grupa zaczęła go uczyć dobrych manier.  Po kilku spotkaniach przestał przychodzić na gimnastykę.          Teraz doszły mnie słuchy, że pan NIKT będzie pisał artykuły kontrujące mój pamiętnik czyli chwalące życie w naszym Domu. Wszyscy wiedzą, że jemu i jego pannie NIKT jest bardzo dobrze, spełniane są każde kaprysy, tak jakby w tym Domu było tylko ich dwoje. On jest lizusem pierwszego kalibru już go nazywają – lizi d…. a ona coś trzyma w garści. W swoim pamiętniku nazywałam ją kobietą monstrum albo szefową hołoty. To ona przez mój pamiętnik doznała smutku, co mnie bardzo ucieszyło.

 

To w zasadzie usiłowanie  sprecyzowania o co chodzi. . Najpierw z trudnością odnalazłam ten komentarz mimo, że miałam go przed oczami. Był tak krótki, że go nie widziałam : ” Oj, nie ładnie”. – to cały komentarz.   Nie mogłam tego zdania dopasować do pisaniny na  moim blogu.  Przecież ja nie  tworzę sytuacji tylko je sprawozdaję, relacjonuję. Telepatycznie przesłałabym ten komentarz osobom o których piszę. Jeśli coś było nie ładne to ja tylko o tym napisałam. Zaczęłam analizować zdanie po zdaniu z ostatniego wpisu. Nie było niczego o czy bym już wcześniej nie pisała. Tylko, że wcześniej opisywałam sytuacje szczegółowo, a teraz tylko napomknęłam. Dopiero na drugi dzień przyszło mi do głowy, że to może dotyczyć klubu GOU GOU. Pewnie czytelnik przeraził się, że prababcia rozmawia o czymś takim z kierownikiem socjalnym.           Ależ, kochany Panie Garnuszku, ja tego klubu nie założyłam i nawet go  nie nazwałam, tylko  wypowiedziałam jego nazwę głośno i dobitnie na stołówce, do pani Józi, która źle słyszy. Terapeutka chodziła po stołówce i zapraszała panów na godz 14. Pani Józia spytała  – a co to będzie o tej 14stej. ? Na co terapeutka odpowiedziała, że to coś tylko dla panów.  Więc przybliżyłam Józi temat mówiąc jej o klubie gou gou.  Pewnie Pan czyta wyrywkowo więc przedstawię sprawę od początku.                To chyba było jakieś dwa lata temu jak moja koleżanka Ela, spytała mnie – czy wiem, że u nas jest klub gou gou. Nie bardzo rozumiem, poproszę o wyjaśnienie – powiedziałam. A ona na to : Co piątek, o godzinie 14 w najelegantszej sali zajęciowej, na wygodnych kanapach przy kawce i ciasteczkach,  zasiadają nasi panowie a nasze terapeutki zajęciowe robią wszystko żeby ich zabawić. Żeby panowie poczuli się szczęśliwi.  Jak spytałam – mówi Ela,  czy mogę zobaczyć jak to wygląda to usłyszałam, w żadnym wypadku to jest wyłącznie dla panów. A jak przykleję sobie wąsy, to uda mi się przemycić – w żadnym razie – usłyszała. Ponieważ z Elą rozmawiałyśmy na różne głupie tematy tylko żeby się pośmiać, tak więc i to potraktowałam jak coś wymyślonego przez Elę. Dopiero za jakieś pół roku, przechodziłam koło tej sali  i zgłupiałam – ten klub gou gou to prawda. Zobaczyłam zaślinionych z wrażenia, naszych dziadków, rozłożonych wygodnie na kanapach, a na środku sali robiącą wygibasy, młodziutką terapeutkę. Te wygibasy robione były w rytm muzyki, a terapeutka ubrana była w sweterek, ale była młoda i ruchliwa.  Temu wszystkiemu przyglądała się, szanowna pani dyrektor i była szczęśliwa, że mogła tak dogodzić naszym staruchom. Jak zobaczyła mnie natychmiast wstała i wyszła.                                  Jak nazwałam te cykliczne spotkania klubem gou gou to jedna z terapeutek poczuła się obrażona i poszła na skargę do socjalnej. Ta z kolei przyszła  z reprymendą do mnie. ( I to właśnie była ta rozmowa )  Odpowiedziałam, że to pomysłodawczyni obraża pracownice nie ja. Ja tylko wyraziłam głośno nazwę owego  przybytku. Kochani, działalność klubu gou gou polega właśnie na zabawianiu przez młode dziewczyny, łaknących tego panów. To jest podstawa działalności takiego klubu.  Resztę precyzują przepisy wewnętrzne klubu. W niektórych klubach goście nie mają prawa nawet dotknąć takiej dziewczyny,    ( u nas mogą). Przepraszam, czy te spotkania u nas  miałam nazwać Klubem Starszych Panów,  w takim wypadku nie byłoby tam kobiet.  Tak więc to ” Nie ładnie” kieruję do pomysłodawczyni tego przybytku ” kultury”.

Myślałam, że zasieję wielkie przerażenie jak napiszę o naszym lekarzu który leczy bez diagnozy. Już nikogo to nie dziwi, bo czasem udaje mu się wstrzelić we właściwą chorobę. Jest u nas ciekawsza osoba,  ( a nawet nie jedna ), to doktor, który nie widzi swojego przyszłego pacjenta latami, a stawia diagnozę. To pan doktor psychiatra. Nie widział mnie 5 lat, nawet nie mijaliśmy się na korytarzach, a on trach i wie, że ja mam depresję i to taką, że natychmiast trzeba ze mną do szpitala. Przyznał się mojej córce, że zrobił to na prośbę personelu; tak określił osobę decyzyjną. Osoba decyzyjna jak tylko wyczuła smrodek wokół sprawy, szybko umyła ręce wysyłając moje pismo z zapytaniem o jednostkę chorobową, do szefów pana doktora. Nie wiem jak zachowali się szefowie pana doktora bo ciągle nie mam odpowiedzi na moje pytanie. Pan doktor sądzi, że rozmowa z córką wystarczy? Nie, to ja zadałam pytanie. Skąd do cholery ta depresja? 5 lat temu kierując mnie na oddział dzienny, na wyraźną MOJĄ prośbę, napisał pan długotrwały stres. Dostałam od pana leki, które  zostały odstawione przez samego ordynatora oddziału, ponieważ uważał on, że zmiana środowiska i terapia zajęciowa są dla mnie wystarczające. Mam nadzieję, że było panu wstyd jak koledzy lekarze dowiedzieli się o sprawie. No ale trudno, jak powiedziała jedna z naszych pracownic, jest dorosły i wiedział co robi. Wszedł nie tylko do mętnej wody ale do brudnej. Żeby się jakoś usprawiedliwić to pan doktor dodał, że czytał mojego bloga i że słyszał iż mam zwyczaj namawiania pensjonariuszy żeby nie brali leków bo one bardziej szkodzą niż pomagają.   Szanowny panie doktorze nigdy nie interesowałam się lekami  jeśli już to tylko formą ich podawania.  Ale to osobny temat.                                                                                         Ponieważ pan doktor postraszył mnie szpitalem na prośbę personelu ( czyli osoby bliżej nie sprecyzowanej ) to ja  w skrócie opiszę jak wyglądają moje kontakty z decydentami, na podstawie których stanowczo stwierdzono u mnie depresję.  Kontakty w ciągu ostatniego półrocza, ale wyglądają one mniej więcej tak samo zawsze.                                                                                                                            1| Pani dyrektor – rozmawiałam z nią raz przed Świętami Bożego Narodzenia, na korytarzu sprawa dotyczyła Sylwestra. Druga rozmowa była w gabinecie na temat zakazu pisania bloga. Obie rozmowy trwały po jednej minucie.                                                  2|Siostra przełożona – rozmawiałam z nią zaraz po świętach Wielkanocy na temat zaginięcia mojego chodzika. Rozmowa odbyła się na korytarzu w obecności pokojowej i trwała 2 minuty. 3| Kierownik socjalna – rozmawiałam z nią pół roku temu na temat klubu gou gou i ostatnio na temat nie przyjmowania mojej korespondencji.     Czy po tych rozmowach można wystawić jakąkolwiek diagnozę?

Na zarzut, że nie korzystam z organizowanych wyjść do miasta(, to jeden z zarzutów zdiagnozowania u mnie depresji),  odpowiadam – od roku nigdzie nie chodzę ponieważ na jednej z wycieczek do parku, w ubiegłym roku, bardzo się rozchorowałam i wtedy postanowiłam, że już nigdy więcej. Otóż, mieliśmy być w parku godzinkę, niestety na samochód czekaliśmy jeszcze dwie i pół godziny. Było wietrznie a ja mam bardzo wrażliwą głowę na przeciągi. Po tej wycieczce głowę leczyłam, bardzo intensywnie, przez ponad pół roku i podziękowałam za  tego typu przyjemności.

Ta dwubiegunowość dotyczy wydania opinii o swojej podopiecznej, czyli o mnie. Osoby decyzyjne nie mogą się zdecydować jaka ja w końcu jestem, a trzeba by było tę decyzję podjąć skoro się jest tym decydentem. Z pisma które wysłano do Pani Poseł na mój temat, wynika, że wszędzie włażę, wszystko mnie obchodzi, jestem takim natrętem od którego wszyscy uciekają. Natomiast mojej córce mówiono coś zupełnie przeciwnego – nigdzie nie chodzi, z niczego nie korzysta, zamyka się w sobie – to typowe objawy depresji wg pań decydentek. To co pisałam o swoim samopoczuciu jako meteoropatki, to kłamstwo, to wykręt żeby nigdzie nie iść. Osoby będące w depresji potrafią oszukać swoje środowisko udając, że jest wszystko w porządku.  To wszystko usłyszała moja córka od pani dyrektor. Córka czuła się bardzo źle podczas tej wizyty, ona była sama a atakowały ją trzy osoby – pani dyrektor, siostra przełożona i kierownik socjalna. One były u siebie a córka była gościem. Atakowały na  ” serdecznym uśmiechu ” i udawanej nadzwyczajnej życzliwości. Córka moja niestety uwierzyła, że są to bardzo miłe osoby. Wyprowadziłam ją z błędu. One na tym uśmiechu nie tylko wmawiały, że mam depresję ale nawet mam jakieś omamy. No bo jak mogłam napisać, że byłam truta jakimś gazem. To czy córka w to wierzy to pytały ją  po kilka razy, upierały się żeby odpowiedziała; no bo przecież nikt w to nie uwierzy. Córka odpowiedziała tak jak wiele osób które wiedzą o tym wypadku – nie wiem czy była truta ale też nie wiem dlaczego nie udzielono jej pomocy kiedy straciła kontakt z rzeczywistością. Miała typowo  udarowe objawy a zamiast pogotowia dostała coś na sen. Wiadomo, że podczas udaru mózgu czas ma ogromne znaczenie  a zupełnie odwrotne znaczenie ma czas przy badaniach obecności trucizny we krwi.  Kochani, ja przez dwa dni spałam. Po takim  czasie żadne badania już nie wykryły by niczego. I o to chodziło.  Ten lek był podany dla mnie na polecenie siostry przełożonej, która nigdy  nie interesowała się  swoimi podopiecznymi, nie pomyślała nawet, że są osoby takie jak ja, które nie mogą przyjmować niczego na sen, ze względu na bardzo niskie ciśnienie. Ja podczas snu mam ciśnienie 70/50 milimetrów. Jak mam takie ciśnienie w dzień   to jeszcze mogę je sama sobie zmierzyć, ale mam też takie ciśnienie, że już normalny ciśnieniomierz nie jest w stanie zmierzyć.  Tak więc podanie leku nasennego było dla mnie jednoznaczne z usiłowaniem zabójstwa. Z takim ciśnieniem w dzień trafiałam na SOR ponad sto razy. Ale co to obchodzi naszą służbę zdrowia. Nieznajomość tematu nie zwalnia z odpowiedzialności, zwłaszcza takiego tematu i takiego decydenta jak siostra przełożona.  Jak już jakoś się z tego wylizałam to jeszcze przez dwa tygodnie mówiąc przestawiałam litery i całe słowa, nawet o tym nie wiedząc. Na to zwróciły uwagę terapeutki zajęciowe. To cud, że wszystko wróciło do normy, ale zawsze byłam pod czujną opieką Niebios.

Moją córkę jeszcze czekała wizyta u psychiatry w mojej sprawie. No bo skoro jestem aż tak chora …..i tu znów dwubiegunowość – pani dyrektor nie jest pewna czy jestem zupełnie zdrowa czy bardzo chora.

Bardzo podstępne zdanie jest na stronie 7 pisma – zaobserwowano, że mam problemy z nawiązywaniem satysfakcjonujących mnie relacji. Przecież do kogo się zbliżę to osoba ta może mieć przykrości ze strony dyrekcji Domu. Rok temu jak pochwaliłam na blogu dwoje pracowników to wówczas jedna z pań była zazdrosna dlaczego jej nie pochwaliłam, a dzisiaj mówi mi  – dobrze, że nie pisałaś o mnie. Napisałam, że 100 % personelu średniego jest dla mnie miła, to dyrekcja zadbała o to żeby tak nie było. Później piszą, że ludzie się ode mnie odsuwają – to ja odsuwam się od ludzi żeby ich nie spotkało co spotyka mnie.    Ponieważ dyrekcja Domu twierdzi, że mieszkańcy się ode mnie odsuwają to w tym roku po raz pierwszy nie poprowadzę w kaplicy  nabożeństwa majowego. Robiłam to przez 8 lat, w ubiegłym roku nawet kwiatki dostałam od pani dyrektor za prowadzenie Majowych. W tym roku boję się, że dyrekcja zechce mnie ośmieszyć zerową frekwencją. ( No bo przecież ludzie uciekają ode mnie). Na piątek 20 kwietnia pani dyrektor poprosiła do siebie moją córkę żeby pomogła im w znalezieniu dla mnie jakiegoś satysfakcjonującego mnie zajęcia. To jest tylko po to żeby odnotować w papierach, że próbują wszystkiego żeby mnie zadowolić i już nie mają pomysłów.                                                                  Ja proponuję tylko żeby szanowna dyrekcja Domu Opieki dała mi spokój. Jestem tak boleśnie wkopana w kąt, że teraz chcę spokojnie wylizać się z ran. Poradzę sobie ze wszystkim sama. Nie straszcie mnie szpitalem psychiatrycznym, tym razem dam sobie radę sama, a to dlatego, że już dobrze się znamy.

Punkt 9/ Realizacja uprawnień do opieki zdrowotnej.

Dom umożliwia mieszkańcom korzystanie ze świadczeń zdrowotnych lekarza rodzinnego na terenie placówki. Mieszkaniec z chwilą przybycia do DPS o ile ma taką wolę, składa deklarację wyboru lekarza rodzinnego. Wizyty lekarza rodzinnego odbywają się w każdy wtorek, a w przypadku większej liczby zachorowań mieszkańców, także w piątek. Lekarz rodzinny udziela porad w gabinecie, do którego przychodzą mieszkańcy samodzielnie lub przy wsparciu personelu. W dniu przyjęć z porady lekarza korzysta  średnio ok. 24 mieszkańców. Z uwagi na stan zdrowia mieszkańców znaczna część konsultacji lekarza rodzinnego odbywa się w pokojach mieszkańców ( 115 pokoi jednoosobowych), lekarz z pielęgniarką jest wtedy poza gabinetem. W pierwszych miesiącach tego roku lekarz rodzinny udzielił 283 porad. Kilkoro mieszkańców przychodzi po porady w każdym dniu przyjmowania lekarza. W sytuacji gdy schorzenie jest bardziej skomplikowane i wymaga dodatkowych konsultacji – lekarz kieruje do odpowiedniego specjalisty. Od początku roku mieszkańcy DPS skorzystali z 165 konsultacji  specjalistycznych poza placówką.W razie pogorszenia stanu w niedziele i święta oraz w godzinach nocnych w razie potrzeby do mieszkańców wzywane jest pogotowie.  Doktor nasz jest doświadczonym lekarzem, świadczy usługi dla mieszkańców Domu od 18 lat, z zaangażowaniem podchodzi do pacjentów i ich rodzin, zawsze na pierwszym miejscu stawiając ich zdrowie oraz dobre samopoczucie. Wielokrotnie wykracza poza swoje obowiązki udzielając wszelkiego wsparcia  personelowi Domu w doskonaleniu i indywidualizowaniu usług. Jego wiedza, takt, cierpliwość i wieloletnie doświadczenie sprawiają, że potrafi zaradzić nie tylko problemom zdrowotnym, ale i tym związanym z samopoczuciem psychicznym, co w sytuacji nieuchronności choroby, schyłku życiu, wagi decyzji jakie podejmuje w tym okresie pacjent i lekarz jest szczególnie cenne i wyjątkowe.

Punkt 10/ Podawanie leków.                                                                              W Domu wprowadzono do zastosowania procedury : zabezpieczenia zabezpieczenia dostępu do świadczeń zdrowotnych oraz postępowania z lekami. Leki ( o ile mieszkaniec sobie tego życzy  lub jego stan zdrowia tego wymaga), podawane są przez pielęgniarki zatrudnione w Domu. Wszystkie pielęgniarki posiadają odpowiednie kwalifikacje, udokumentowane prawem wykonywania zawodu. Wykonują swoje obowiązki zgodnie z zasadami wykonywania zawodu. Jedyne uwagi ( na przestrzeni ostatniego roku) jakie wpłynęły w związku z podawaniem leków dotyczyły:  – wątpliwości członka rodziny mieszkańca dotyczące celowości rozdrabniania leków. Sprawę wyjaśniono córce mieszkanki.  – Omyłki związane z realizacją recepty ( zbieżność nazwiska nowo przyjętej mieszkanki ). Mieszkankom dostarczono właściwe leki. – Stwierdzenia mieszkanki ze znacznym stopniem otępienia o nie podaniu leku ( mieszkanka nie pamiętała, że otrzymała lek) oraz podawania zbędnych leków ( urojenia ).                  Pani Danuta -( czyli ni z tego ni z owego ja) jest mieszkanką Domu od 2009 roku, samodzielnie załatwia wszystkie swoje osobiste sprawy ( robienie zakupów, dbałość o interesy finansowe, dokonywanie płatności, załatwianie spraw urzędowych), stan zdrowia i poziom sprawności umożliwia jej samodzielne poruszanie sią na terenie placówki i poza nią. Nie korzysta w tej chwili z żadnych usług pielęgnacyjnych. Zakres usług opiekuńczych, z których korzysta  w chwili obecnej to : posiłki, na które przychodzi samodzielnie, sprzątanie pokoju, zajęcia z zakresu fizjoterapii, zajęcia komputerowe. Jest osobą aktywną społecznie i komunikatywną. Korzysta ze wsparcia pielęgniarekjedynie w przypadku pogorszenia stanu zdrowia ( np ostatnio przeziębienie ). Podczas pobytu w placówce zaobserwowano, że ma problemy z nawiązywaniem satysfakcjonujących ją relacji. Postrzeganiem norm społecznych, szczególnie negatywnie ocenia i posądza o nieprawidłowości osoby decyzyjne, o szerokich kompetencjach   ( Ksiądz, lekarz, dyrektor, kierownicy działów). Pragnę podkreślić, że personel Domu dokłada wszelkich starań by potrzeby mieszkanki były zaspokojone w odpowiedni sposób, z poszanowaniem prawa do wolności, intymności, godności. Wszelkie działania jakie są podejmowane względem mieszkanki są wynikiem ustaleń zespołu pracowników w tym specjalistów tj. psycholog, psychiatra, fizjoterapeuta, terapeuta.                                                                                 Do Domu kierowane są osoby, u których w wyniku kumulacji niekorzystnych czynników pogarszających funkcjonowanie organizmu ( przewlekłe choroby, urazy, depresja, zaburzenia funkcji poznawczych) występują istotne deficyty w samoopiece i którzy wymagają całodobowej, profesjonalnej opieki i pielęgnacji. W takiej zbiorowości naturalnym jest, że pojawiają się różne zapotrzebowania i preferencje, dlatego  w porozumieniu i we współpracy z mieszkańcami personel dba o dobrą atmosferę w Domu. Niestety zdarza się, że indywidualne oczekiwania o złożonym podłożu stoją w sprzeczności z wartościami i dobrem ogółu. To na DPS ciąży odpowiedzialność zaspokojenia podstawowych potrzeb wszystkich mieszkańców. Opieka musi być każdorazowo  dostosowywana do indywidualnych potrzeb i stanu mieszkańca. Jej istotą jest przejęcie odpowiedialności za mieszkańca, mając na uwadze zróżnicowany wpływ  zarówno biologicznych jak psychicznych oznak starości.

Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyjaśnienia  są wystarczające i wyczerpują zakres przedstawionych przez Panią Poseł wątpliwości.                                                                                 w podpisie z poważaniem sam Prezydent Miasta.

 

Tak więc kochani dowiedzieliście się jak u nas jest wspaniale ? Myślę, że tak; tak więc koniec narzekania po pokojach i na korytarzach bo pani dyrektor powiedziała, że jest super i ma być super. A z  autorką  bloga i skarg wszelakich na osoby decyzyjne o szerokich kompetencjach poradzimy sobie,  zamkniemy jej usta umieszczając ją w szpitalu psychiatrycznym i wówczas naprawdę będzie super, bo już nikt nawet nie piśnie.