Miesiąc: lipiec 2018

Nie mam apetytu na pisanie ale na temat pisma od ” Pana Prezydenta ”  muszę się wypowiedzieć. Wzięłam w cudzysłów zwrot – Pana Prezydenta, ponieważ nie bardzo chce mi się wierzyć, że  On je widział. Nie wiem czy oficjalnie odpiszę na nie, ono jest pozbawione sensu. Prezydent informuje mnie, że mieszkańcy, czyli pani  i pan Nikt, podali mnie do Sądu. To chyba Sąd powinien mnie o tym poinformować nie Prezydent.  Mój blog jest solą w oku to wiem.  Przecież 50 % bloga stanowi pamiętnik który 6 lat temu wręczyłam do rąk własnych Panu Prezydentowi. Może przypomnę z  jaką konspiracją podchodził do sprawy wówczas  Pan Prezydent, jak to z pismami od Niego przyjeżdżał do mnie kierowca osobisty. Pan Prezydent dobrze wiedział na jakie świństwa stać jest decydentów Domów Opieki. Wszystkich decydentów, tych obsadzonych przez Pana również, a może jeszcze bardziej. A teraz pisze mi Pan, że jeśli mi się to bagienko nie podoba to mogę w każdej chwili zamienić na inne, a skoro jestem to mam je  szanować. Ja piszę tylko bloga, natomiast niszczy mnie nękając: pani dyrektor, p. kierownik socjalna, siostra przełożona, lekarz psychiatra i dwoje mieszkańców,  a teraz jeszcze w to bagno usiłują  wepchać i Pana Prezydenta. Nie wstyd Wam. Gnębicie starą kobietę oddaną Wam pod opiekę.                                                                                                To może ja przypomnę dlaczego piszę tego bloga. Przychodząc do Domu Opieki, mimo, że wymagałam pomocy w każdej chwili, to bardzo cieszyłam się tym  faktem bo i pomoc była     i kwitło życie artystyczne w którym bardzo ściśle brałam udział.  Zarówno personel jak i mieszkańcy byli do mnie życzliwi i uczynni. Wszystko do momentu, dopóki poprzednia p. dyrektor nie dowiedziała się, że moje mieszkanie komunalne, na które bezpodstawnie liczyła, nie będzie dla niej. Ogarnęła ją wściekłość która trwa do dziś. To co zaczęto ze mną wyprawiać przeraziło mnie nie na żarty, musiałam to przeciąć.  Opisałam wszystko w formie  pamiętnika i dostarczyłam do rąk własnych P. Prezydenta.  W efekcie była p. dyrektor straciła pracę a razem z nią obfite źródło dochodów stracił jej syn, rodzina córki i bratanka. A więc wściekłość do kwadratu. Ponieważ żadna z tych rodzin już nigdy nie będzie miała takich dochodów to i ja nigdy nie zaznam spokoju.  Eks  p. dyrektor była i jest przewodniczącą stowarzyszenia wszystkich dyrektorów Domów Opieki i służby zdrowia w całym naszym regionie, nie trudno jej było nakłonić swoją następczynię do kontynuacji rozpoczętej krucjaty przeciwko mnie,  tym bardziej, że pomocnicy do tych wyczynów zostali w naszym Domu i wiedzą dobrze  jak znęcać się nad ludźmi. Następczyni przerosła mistrza, ta  z pozoru skromna kobieta  okazała się potworem. Kłamstwa to jej chleb powszedni. I ja mam o tym nie pisać?         Najpierw w perfidny sposób zniszczyła prowadzone przeze mnie Radio. Zrobiła to przebrzydle: podczas nadawanego przeze mnie na żywo programu, do studia weszły dwie pielęgniarki i nie przebierając w słowach ubliżały mi. Do końca programu wyzywały mnie.     Pomyśleć – taki sukces zawodowy nowej, bo zaledwie dwa miesiące urzędującej, p. dyrektor. Przy poprzedniczce już od trzech lat prowadziłam Radio, a tu rach ciach i po problemie. Za dwa dni pomogła sfałszować wybory do Samorządu Mieszkańców tylko po to żeby stworzyć Samorząd który pieczątką potwierdzi wszystkie świństwa kierowane pod moim adresem. Na czele Samorządu stanęła osoba która teraz podaje mnie do Sądu że niby ją szkaluję. Ponieważ ja już  niewiele  robiłam to pani Nikt szybko zrezygnowała z tej funkcji, wszak ona nie lubi tworzyć, ubóstwia niszczyć; pod tym względem to bratnia dusza naszej dyrektorki. Dobrały się jak w korcu maku. To był drugi sukces zawodowy nowej p. dyrektor.  W niespełna miesiąc później powołano komisję cenzorów która miała za zadanie odrzucać wszystkie przeze mnie pisane artykuły do naszej wewnętrznej gazetki. Same sukcesy młodej zdolnej… I ja mam o tym nie pisać?      Ponieważ ja ciągle żyłam i sprawiałam wrażenie zadowolonej, zaczęto mnie gnębić drobnymi sprawami; nie wytrzymałam, poprosiłam o pomoc psychiatrę. To było 5 lat temu a pan doktor teraz uświadomił sobie, że jestem jego pacjentką i zaczął łgać na mój temat, oczywiście na życzenie pani dyrektor.                                                    Wiem, że i Pan Prezydent i dyrekcja Domu może wiele żeby mnie uciszyć, ja nie mogę nic, co najwyżej pisać bloga.  Proszę nie straszyć mnie Sądem ponieważ  pod Sąd kwalifikuje się zachowanie dyrekcji Domu, nie moje. Tyle ludzi na wysokich stołkach na mnie jedną  – gratuluje!!!   Dla was zniszczenie mnie jest ważniejsze od reputacji ?

Nawet nie przypuszczałam, że przyjmując psychologa potraktuję go z sympatią. Ostatnie  dwie psycholożki były wysłanniczkami  dyrektorki. Od pierwszej wizyty traktowałam je z góry, a to dlatego, że zanim przyszły do mnie poznałam je z nie właściwej strony.  Jedna wzięła mnie w dwa ognie z dyrektorką usiłując wpłynąć na zmianę mojego programu radiowego zachęcającego do pójścia na nasze wewnętrzne wybory. Nie wiedziały o czym będzie mowa ale najlepiej żebym w ogóle o wyborach nie mówiła. Druga pani psycholog wyraziła zachwyt nad naszą panią dyrektor twierdząc, że jest ona pełna empatii. To mi wystarczyło żeby wiedzieć, że ona jest kiepskim psychologiem. Z obecnym psychologiem rozpoczęłam rozmowę bez żadnych uprzedzeń. Wyspowiadał mnie ze wszystkich stron; była mowa i o moich zainteresowaniach i o sprawach męsko damskich i o sporcie, muzyce, o rodzinie, o antypatii do decydentek i dwojgu  mieszkańców, no i oczywiście o moim blogu. Nie wiem jak to się stało, że zaufałam i wyspowiadałam się.  Jest to jednak  nie zbity dowód, że chłopak wybrał dla siebie właściwy zawód skoro umie otwierać duszę i rozwiązywać języki.

Dzisiaj, 14 lipca 2018 r. byłam na pogrzebie jednej z naszych Halinek. To była  msza pożegnalna w kaplicy cmentarnej. Chodzę na pogrzeby osób które lubiłam, które w jakiś sposób były w porządku. To pójście , to taki wyraz szacunku do danej osoby.        Jak napiszę, że cieszę się, że poszłam na ten pogrzeb to będzie to nie zbyt fortunne słowo zważywszy na kontekst. Ale tak, cieszę się, że byłam, bo była to ceremonia w jakiej nigdy nie brałam udziału – było to pożegnanie zmarłej osoby w obrządku starocerkiewnym. Nie wiedziałam, że Halinka była chrzczona i wychowywana w prawosławiu. Nie mogę sobie tego darować, że nie wiedziałam. Ja, która całe życie interesowałam się życiorysami innych ludzi, zostałam tu w naszym „wspaniałym Domu opieki ” wykluczona z tego przywileju słuchania a potem opisywania czy opowiadania o tym co usłyszałam.  Ta czynność była mi cenniejsza od mojego ukochanego śpiewania. Dobrze wiedziały o tym szanowne decydentki. One przechodzą jakieś kursy – jak niszczyć psychikę człowieka. W tym względzie obecna nasza dyrektorka, kierownik socjalna i siostra przełożona otrzymały oceny celujące.  Żeby mnie nie wykluczono z tego przywileju to Halinka wiedziałaby, że wis a wis jej pokoju mieszka osoba tak jak ona prawosławna a ponieważ była w podobnym wieku to mogłyby się zbliżyć do siebie i mieć o czym rozmawiać przez długie lata pobytu w tym cynicznym Domu Opieki. ALE  KOGO TO OBCHODZI?                                                            Kilka słów o przebiegu ceremonii. Otóż trumna stała zwrócona w odwrotnym kierunku niż w naszej obyczajowości czyli tak jakby tyłem do ludzi. Trumna była otwarta.  Ceremonię prowadziły dwie osoby jednocześnie. Cała ceremonia była śpiewana. ( szkoda, że nie wiedziałam co się śpiewa, bo śpiewałabym razem; kocham śpiew cerkiewny). Msza trwała ponad godzinę ponieważ wszystko było śpiewane  w języku starocerkiewnym i polskim, tylko homilia nie była przetłumaczona. To wyglądało tak jakby słowa homilii były skierowane wyłącznie do zmarłej. Po jej przeczytaniu, Kapłan  złożył kartkę z tekstem homilii i włożył ją do prawej ręki zmarłej. Kapłani  byli ubrani w kolory fioletowe i złote.

Starym zwyczajem na pogrzebie nie było nikogo z naszego Domu.  Kto by chodził na pogrzeby jeszcze na dodatek  w dni wolne od pracy. Kiedyś oferowano transport osobom które chciałyby pójść na pogrzeb  ale teraz ludzie u nas umierają co kilka dni, musieliby stworzyć etat płaczki pogrzebowej. ( Kiedyś grałam w teatrze taką płaczkę egipską).  Przypomniał mi się esemes sprzed pięciu laty z obiecanką, że byłe chórzystki zatańczą na moim grobie. To byłoby coś. Tyle tylko, że z tych tancerek zostały  już tylko dwie pokraki, pięć już pożegnało się z tym światem, przez co świat stał się nieco lepszy.

 

Na pewno szanowne decydentki swoim zwyczajem, odnotowały, że znów interesuję się osobami z demencją.  Dziwne to, bo zamiast ich to cieszyć – oburza. Fakt, ostatnio złożyłam wizytę pani Teresce. Jak byłam w mieście zaczepiła mnie pewna pani i spytała o jedną z naszych mieszkanek po nazwisku. Mnie przyszło natychmiast do głowy jej imię  i w pamięci zlokalizowałam osobę mówiąc tej pani, że Tereska już jest osobą leżącą. Później przypomniałam , że mówiąc o Teresce miałam na myśli zupełnie inną osobę. Postanowiłam odwiedzić tę właściwą Tereskę. To pani która w tej chwili liczy sobie 99 lat i tak jak przez całe swoje życie tak i teraz  jest urocza. Pisałam kiedyś o niej artykuł na dzień kobiet, jej życiorys mną wstrząsnął. Pani Tereska w dowód sympatii sprezentowała mi cały komplet płyt zespołu Mazowsze i klasykę graną przez  Orkiestrę  Andre Riea. To było jeszcze jak prowadziłam radio. Byłam zaskoczona jak opiekunka Tereski przyniosła mi taki prezent od niej. Tereskę poznałam jak jeszcze przychodziłam na dzienny pobyt. Moja sąsiadka przyszła do mnie z prośbą żebym odprowadziła jej gościa do Domu Opieki w którym mieszka a ja właśnie tam chodziłam na pobyt dzienny. Tak poznałam Tereskę z którą utrzymywałam kontakt przez długie lata. Odsunęłam się od niej, tak jak i od reszty ludzi,  jak zaczęłam być deptana przez dyrekcję Domu, czyli przez szanowne, mające o sobie wysokie mniemanie, decydentki. A opisuję to wszystko na wszelki wypadek jakby szanowne decydentki chciały mnie poniżyć opisując sprawę na swój plotkarski sposób.

Ludzie z demencją wyczuwają moją sympatię do nich i zawsze na mój widok okazują wielką radość. Mnie to aż dziwi, no ale skoro tak się cieszą jak mnie widzą to ja tę radość odwzajemniam. Zawsze przytulę i wycałuję:  Anielcię, Zytę, Jadzię, Halinkę, Irenkę, Wandzię… i mam w nosie te nasze decydentki, które dziwią się, że darzymy się sympatią. To, że ich nikt nie darzy sympatią w naszym Domu to wiem. To okazywanie sympatii do mnie mogą potwierdzić pracownice prowadzące zajęcia z tymi ludźmi. Ilekroć przechodziłam przez atrium podczas zajęć to zawsze usłyszałam okrzyki radości na które reagowałam tak samo radośnie. Nawet będąc na spacerze w parku spotykałam się z sytuacją, że chora osoba będąca  z rodziną, jak mnie zobaczyła to zostawiała rodzinę i biegła do mnie. Musiałam bliskich uspakajać, że jest wszystko w porządku, że się znamy z Domu Opieki. Na wasz widok, drogie decydentki, nikt się nie cieszy z waszych podopiecznych; a ja to nawet nie widząc was odczuwam komfort psychiczny. Moim zdaniem nie nadajecie się do opieki nad starymi i chorymi ludźmi. Niszczycie naszą psychikę, zabijacie osobowość. Takich ludzi jak my należy przed wami chronić a nie zostawiać pod opieką.

Wspomnienia wspomnieniami a życie się toczy. Ponieważ od dłuższego już czasu żyję wyłącznie swoim życiem, nie życiem naszego Domu, to mogę sobie spokojnie obserwować. Zauważyłam, że mimo iż przez decydentki traktowana jestem jak zło konieczne i po każdych moich uwagach jestem przez nie               ” opluwana” to jednak moje uwagi są brane do ” służbowego serca”.  Nie ma  ciucholandu w naszym maleńkim spożywczo- drogeryjnym sklepiku, skończyło się podchodzenie do stolików na pogaduszki podczas posiłków, pielęgniarki starają się podawać leki prosto z kieliszka medycznego do buzi pacjenta. Jeszcze nie zawsze zadbają o popicie leków, ale już jest lepiej. W kontrze do klubu gou gou powstał podobno klub dla pań. Napisałam  podobno, ponieważ żadnej informacji na ten temat nie ma ale słyszałam poufne zaproszenia tłumaczone na bieżąco co to takiego będzie.  Czyli po staremu – zapraszanie szeptem na ucho, żeby przyszły  same wybrane  panie nie kto chce. To tylko mężczyźni mają przychodzić hurtem.                                                                                                 A propos podsłuchiwania rozmów – podsłuchałam rozmowę dwóch Jasiów, jeden to ten który tak bardzo chciałby bronić swojej czci, a sam ją bezcześci. Nie sądziłam, że panowie z wyższym wykształceniem mogą tak opluwać kobiety, swoje sąsiadki. Jeden z Jasiów, opowiada co robi jego sąsiadka w nocy. Zaznaczam, ta sąsiadka to bardzo chora osoba, którą opiekuje się Zygmunt, a Jasiu z takim przejęciem  relacjonuje odgłosy erotyczne dochodzące z jej pokoju i obaj panowie przeżywają temat. To wierutne kłamstwo. Krysia, bo o niej mowa, jest cichym, skromnym człowiekiem. Widocznie panom Jasiom, marzenia erotyczne  przyćmiewają  rozum i powodując bezsenność uruchamiają fantazje erotyczne. Wyobrażam sobie jak Jasiu chodzi nocą po korytarzu i podsłuchuje wyobrażając sobie kto z kim i w jakiej pozycji. Oj, Jasiu, Jasiu za starą masz pannę.

Temat zupełnie z innej beczki. Chodzi o ordynowanie leków przez naszego psychiatrę. Jaszcze kilka stron temu pisałam, że nigdy nie interesowałam się lekami jako takimi, tylko formą ich podawania. Aż tu przychodzi do mnie jedna z mieszkanek i prosi o rozmowę.  Zaczyna słowami – wiem, że piszesz bloga, a ja chcę żebyś ten temat opisała. Wiesz, że należę do osób, które śmiało mówią o tym co je boli – mówi pani J.  I wiesz dobrze, że dyrekcja nie lubi takich osób. Zaczęło się od sprawdzania co trzymam na balkonie;                  ( metoda znana i praktykowana tak  za poprzedniej dyrektorki jak i  teraz ). Wiesz, że każdy coś na balkonie trzyma, a więc  to jest takie preludium do dalszego ciągu robienia świństw, czepianie się. To jest informacja – nie zadzieraj z nami bo my wiele możemy. Bardzo szybko przystąpiono do punktu ostatecznego, czyli do współpracy z psychiatrą, który  ni z tego ni z owego składa mi wizytę wypytując o samopoczucie, spanie itp. Zaraz na drugi dzień dostaję dodatkowy lek; pytam pielęgniarkę co to za lek? a ona na to, że to zlecił psychiatra. Ja głupia wzięłam tę tabletkę i cały dzień spałam. Na drugi dzień sytuacja się powtarza. A więc to tak. Chcenie mnie uciszyć. Ciebie chcieli skierować do wariatkowa ponieważ lekami zarządzasz sama, a ja leki biorę z rąk pielęgniarek więc można mną manipulować. Tu każdy kto za dużo pyta to później już tylko śpi.     Pani która pytała ciągle o swoje pieniądze i była wręcz energicznym przewodnikiem stada – czyli kilku ospałych pań, po incydencie w stołówce z socjalną już tylko by spała. Snuje się po korytarzu, ale to już nie ta sama osoba.