… odmówić wszczęcia postępowania wyjaśniającego. Wszystko bym zrozumiała ale zdania – ” lekarz w trakcie udzielania pacjentce świadczeń nie naruszył Kodeksu Etyki Zawodowej” – nie mogę pojąć. Przyszedł do mnie psychiatra, nie słuchał tylko mówił i miał gotową diagnozę a etyki nie naruszył. Rzecznik podobno dokonał czynności sprawdzających, uzyskał dokumentację medyczną ( nie musiał uzyskiwać bo ją dostarczyłam. To dwie diagnozy wystawione właśnie przez lekarza którego skarżyłam, innych nie było- Jedna diagnoza sprzed 5 laty w której było napisane – ” wieloletnie życie w stresie i druga już ta wymyślona teraz ) Ciąg dalszy pisma rzecznika – i w historii choroby pacjentki było rozpoznanie – ” uporczywe zaburzenia urojeniowe „. I koniec , nic nikogo nie obchodzi. Pan doktor miał podważyć mojego bloga, zrobił to i on jest w porządku. No przecież moralności pana doktora nie podam do sądu. Zresztą jak można postawić przed Sądem coś czego nie ma. Sądziłam jednak, że etyka = moralność. Okazuje się, że nie, że niektórzy lekarze mają swoją i etykę i moralność. On miał prawo i już. Może to nie brak moralności tylko nie douczenie? Tak czy siak ani tego ani tego przed Sądem postawić nie można. Mam przed sobą dane z akt sprawy sądowej innego naszego mieszkańca – pana Witka. Rozpoznanie takie samo jak u mnie – organiczne zaburzenia urojeniowe. Jeśli ktokolwiek i kiedykolwiek zakwestionował postępowanie naszych decydentek natychmiast pan doktor psychiatra szufladkuje go – uporczywe urojenia. Przecież te nasze rządzące są takie wspaniałe, czego ci podopieczni od nich chcą. Mam nadzieję, że kiedyś życie dobierze się i do naszych decydentek i do naszego pożal się Boże doktorka. Jak pan doktor pisał o mnie to sprawa dotyczyła wyłącznie mojego bloga, natomiast w diagnozie u Witka są to skargi pisane przez niego do pani dyrektor i uwagi personelu odnośnie zachowania się Witka. Jak dla mnie to dyrekcja i lekarz psychiatra wystawili sobie brzydką opinię i to ich należałoby podleczyć, czego dowodem są właśnie zarzuty stawiane Witkowi, pisane do Sądu jako dowód koniecznego leczenia szpitalnego. Podstawowy zarzut naszego doktorka został przez Sąd odrzucony – pacjent demonstruje objawy choroby psychicznej. Biegli psychiatrzy zarzutu nie potwierdzili. A oto co pisał w swoich skargach Witek i co ma świadczyć o jego chorobie – zarzuca pani dyrektor, że kłamstwa to jej chleb powszedni – To potwierdzi 80% podopiecznych. Mój pamiętnik też o tym mówi. Skargi na pielęgniarki o niewłaściwym podawaniu leków, o wchodzeniu do pokoju kiedy on sobie tego nie życzy, o zamiennikach lekowych których on sobie nie życzy, o brakach zawodowych pielęgniarek. To również potwierdzą inni mieszkańcy. Ja osobiście miałam wiele incydentów nie właściwego zachowania się pielęgniarek. Jeden z nich opiszę na dalszych stronach. O alkoholizmie pana Witka, który według decydentek należy leczyć, mają świadczyć dwa incydenty rzekomego upojenia alkoholowego. Jeden miał mieć miejsce 6 lipca 2016r. a drugi dwa lata później – 5 lipca 2018r. Jak załatwiają te rzekome upojenia to opisałam w poprzednim rozdziale. Jest groźnie brzmiąca notatka służbowa, która mogłaby świadczyć o zaburzeniach psychicznych gdyby nie była prawdziwa. Pacjent zgłosił, że w nocy po jego twarzy chodziły wszy. Personel stwierdził, że to były muszki owocówki ( trochę nie bardzo pasują owocówki do ostrej zimy, fakt miał miejsce u Witka w styczniu a u mnie dwa tygodnie wcześniej). To robactwo oblazło cały DPS i każdy nazywał je inaczej. Ja je nazwałam mucho mrówkami, bo to i pełzało i fruwało. Opisywałam ten incydent w grudniu 2016r. Miałam dezatyrację przed samym Bożym Narodzeniem. Była wymiana rur kanalizacyjnych i robactwo obległo cały prawie dom. U jednych było wcześniej u innych później. U mnie wcześniej ponieważ pod moimi drzwiami był rozkopany korytarz. Brud w pokoju podopiecznego ma świadczyć o chorobie psychicznej. U podopiecznego z niedowładem całej lewej strony i częścią prawej, to według pracowników DPS ma świadczyć o podopiecznym a nie o pracownikach. I kto nie byłby w takiej sytuacji nerwowy co zarzuca się panu Witkowi. Chcą mieć święty spokój i tyle. Jedna z nowo przyjętych mieszkanek już to zauważyła, mnie trzeba było na to kilka lat; owa mieszkanka mówi mi – poskarżyć się nie ma komu a pochwalić kogokolwiek strach, że ten ktoś może być napiętnowany.
Pamiętnik Prababci Pensjonariuszki Domu Opieki