…stał się fundamentem. Te słowa to motto dzisiejszej ewangelii pasujące do naszych spraw codziennych.Jak zwykle trochę się zebrało tych naszych spraw codziennych. W sobotę wybrałam się dwa piętra wyżej żeby zobaczyć kto ma dyżur w portierni, a nóż ktoś młody zdolny to poćwiczę na smartfonie pod okiem tychże. Utknęłam na korytarzu jak zobaczyłam zapłakaną Krysię. Już kiedyś pisałam o Krysi jak została pobita przez jedną z Halinek i to w swoim pokoju, a za karę – tak to odebrała Krysia – została przeniesiona do innego pokoju. Na domiar złego do pokoju w którym mieszkała owa Halinka. To był kompletny bezsens, ta zamiana pokoi, ale dyrekcja uważała, że postąpiła nader mądrze, Krysia natomiast poczuła się upokorzona i to upokorzenie czuje do dziś. Nie dość, że ją pobito to jeszcze ją upodlono a agresora wywyższono. Według Krysi pokój w którym mieszkała był bez porównania lepszy, a zatem została ukarana za czyjeś złe zachowanie. Nikt nie pytał ją o zdanie i to właśnie jest wzgarda. Krysi marzeniem jest wyprowadzka z naszego Domu nawet pod most. Moje tłumaczenia, że źle kombinuje długo nie docierały do Krysi. W końcu, po godzinie usłyszałam – jak dobrze, że ciebie spotkałam. Obiecałam Krysi, że załatwimy dla niej pracownika pierwszego kontaktu który będzie się nią interesował i pomagał we wszystkim, że w poniedziałek pójdę z nią do księgowości żeby Kasia wytłumaczyła jej co dzieje się z emeryturą. Krysia twierdzi, że nie dostaje ani grosza. Tak, że sprawą Krysi zajmiemy się w poniedziałek. Przeprowadzka Krysi miała miejsce już dwa lata temu a teraz podczas naszej rozmowy dołączyła do nas Jadzia – co oni z tymi przeprowadzkami – spytała, teraz biorą się za mnie i wyraźnie dają do zrozumienia, że nie podoba im się brak mojej zgody. Ja nie będę taka jak ty Krysiu i nie pozwolę sobie w kaszę dmuchać. Kiedyś tak wzgardzono Panią Tamarą i jej przymusową przeprowadzką, to upokorzenie Tamara odczuwa do dziś. Ja wszelkie upokorzenia odbierałam przez 10 lat, tak więc proszę się nie dziwić, że o nich nie zapominam.
W niedzielę, po mszy zaczepiła mnie Józia i przedstawiła sprawę która ją oburzyła. Józia, od czasu do czasu zagląda do Marii Kar. która jest opuszczona przez wszystkich a kiedyś to był fundament na którym opierały się wszystkie najgorsze świństwa kierowane pod moim i nie tylko adresem. Obie panie przez lata śpiewały razem w chórze i teraz Józia czuje się w obowiązku zaopiekowania się nią. Opowiada mi często o Marii, ja te opowiadania kategorycznie przerywam twierdząc, że Maria ma to na co zasłużyła. Była wieloletnim podnóżkiem pani NIKT ( tak jak teraz jest nim pan NIKT ) niech więc ona zajmuje się nią. Józia opowiada dalej – zaczepiłam księdza i pytam – czy zagląda czasem do Marii Kar.- no nie odpowiada ksiądz. A nie powinien ksiądz czasem do niej zajrzeć, pyta Józia. Chyba powinienem, odparł ksiądz. Sprawa byłaby zakończona gdyby nie aroganckie wtrącenie się pana NIKT, który popierany latami przez dyrekcję ma przewrócone w głowie i lubi wszystkich pouczać. Pan NIKT w ostrym tonie zwrócił się do Józi- proszę nie mówić księdzu co ma robić. A Józia na to – jesteś też doradcą księdza, bo moim zdaniem tylko kościelnym. Wywiązała się nie przyjemna dyskusja. To są skutki wywyższania jednych przed drugimi. Pan NIKT ma kompletnie przewrócone w głowie i nie zważa na to co czyni.
A teraz z innej beczki; w sobotę były rozdawane kwiatki na balkony i do ogródków, skorzystałam z tego i ja. Mam nawet obiecaną ziemię do ogródka, tak więc we wtorek będę pracowała przy sadzeniu kwiatów.
Dowiedziałam się, że znacznie powiększyło się grono czytelników mojego pamiętnika i na dodatek są to nowi pracownicy naszego DPSu – dziękuję, jest mi bardzo miło. Wniosek z tego, że ” starzy ” pracownicy informują tych nowych o tym co warto wiedzieć.