Miesiąc: maj 2025

Wyzdrowiałam tak na ostatni gwizdek. To znaczy – lekarz wypisując mi antybiotyk zaordynował 6 tabletek, nie jak na ogół wypisywał 3, pytam dlaczego aż 6 – nie wystarczą dla pani 3 tabletki. Kiedyś starczały a już niestety nie. Ostatnio jak miałam zaordynowanych 6 tabletek to dwie ostatnie przyjęłam będąc już zdrowa, ot po prostu żeby zakończyć kurację jak należy. A tym razem wieczorem przyjęłam ostatnią tabletkę a rano byłam jeszcze wyraźnie chora. Zapisałam się nawet na wizytę do lekarza. Aż tu po paru godzinach ciach i zdrowa. Odwołałam więc wizytę. Idąc korytarzem zobaczyłam naszego lekarza odwiedzającego chorych w pokojach, wyglądał na bardzo zmęczonego, a może nawet chorego. Żal mi się go zrobiło. Ludzie psioczą na niego, że nigdy nie ma dla nas czasu tyle ile trzeba, a on po prostu nie wyrabia się z tym co ma. Przecież u nas są sami chorzy ludzie, a jest nas 148 osób, który lekarz zdoła przyjąć tylu.

Pierwsze moje wyjście z Domu było do atrium żeby się chociaż trochę rozruszać; wchodzę a tam pięknie, mnóstwo kwiatów. Podobno te wszystkie kwiaty dostajemy od zaprzyjaźnionego banku, z którego usług korzystamy. Widocznie jesteśmy dobrym klientem. Nawet mnie się trafiło 5 doniczek pięknych kwiatów na balkon. Dziękuję !

Ludzie widząc mnie zaczynają wylewać swoje żale. Wiesia cała rozdygotana skarży się, że zginęły jej pieniądze. Ale nie tylko jej, w nocy z 29\ 30 maja, w pokoju pana który jest niewidomy ktoś narobił bałaganu i też ukradł pieniądze. Ów pan, dbający bardzo o porządek wokół siebie, jak każdy niewidomy, nie mógł sobie poradzić. Nie wiedząc co się dzieje przewracał się i kaleczył. Niestety tego incydentu nocna zmiana nawet nie odnotowała w raporcie. Nieustannie skarży się też Rysiu, ciągle nie ma klucza od drzwi do swojego pokoju. Danusia – mówi Rysiu, są tutaj ludzie znacznie głupsi ode mnie i mają klucze od swoich pokoi, dlaczego ja go nie mam. Dla mnie nie logiczny jest fakt, że Rysiu może się zamknąć od środka a jak wychodzi z pokoju to pokój musi zostawić otwarty. To jakieś chore myślenie. Rysiu ma sporo drogich rzeczy i nie ma możliwości ich chronić. To są rzeczy z których Rysiu korzysta codziennie ( nietypowe instrumenty muzyczne ) tak więc nie chce ich oddawać do depozytu. Chowa je jak może w pokoju i ciągle jest poddenerwowany – czy jak wróci do pokoju to jeszcze będzie je miał.

Ja tak wszystko opisuję i te wszystkie informacje przechodzą bez echa. Jak zaczęłam pisać bloga i opisywałam całą tragedię jaka mnie spotkała w tym dps, to straszono mnie szpitalem psychiatrycznym, sądem , a nawet znęcano się na de mną fizycznie i psychicznie; ponieważ nie udało się zamknąć mi ust to zakończono nękanie. Ja mimo wszystko będę o tym przypominać, aż może kiedyś ten mój blog przyda się komuś. Może ktoś kiedyś dozna jakiejś dużej krzywdy i odważy się coś z tym zrobić, to ten blog będzie dowodem, że w Domach Opieki dzieją się rzeczy straszne. Wszyscy do kogo się zwracałam byli bezradni; i jednostki nadrzędne, włącznie z Prezydentem Miasta i Ministerstwo i Posłanka i Izba Lekarska i Rzecznik Praw Pacjenta i SANEPID każdy nasze problemy odsuwał jak najdalej od siebie. Dyrekcja Domu była pewna, że ponarzekam a odpowiedź dostanę na Tamtym Świecie i będzie po problemie; a prababcia ciągle żyje i ponieważ nie przyjmuję leków z rąk naszej służby zdrowia to ciągle mam pełną świadomość tego co robię i ciągle moją domeną jest logiczne myślenie – pomimo wszystko. Jednak ludzie to co mi przekazują interpretują różnie. Jak o bałaganie i kradzieży w pokoju osoby niewidomej opowiadała mi Marianna to przyjęłam to za pewnik; w końcu Marianka opiekuje się tym panem i wie co mówi. Natomiast po rozmowie z pokojową z tego odcinka okazało się, że fakt miał miejsce wieczorem jak ów pan wybrał się do Marianki na kawę i nie zamknął drzwi od swojego pokoju. Także i bałagan i kradzież mógł być dokonany przez mieszkańca i już po wizycie wieczornej opiekunów dlatego nie został odnotowany w raporcie. Jeśli więc dochodzi do kradzieży przez mieszkańców to niestety nie można Rysia pozostawić bez klucza od swojego pokoju.

To byłoby na tyle NARA !!

byle wiaterek i babunia chora. W ubiegłą środę wybraliśmy się zorganizowaną grupą do miasta. Ja odłączyłam od grupy bo miałam kilka spraw do załatwienia w mieście – typu apteka, drogeria, KIK. Ponieważ wszystko było w niedużej odległości od siebie to chciałam z tego skorzystać, biorąc na siebie samodzielny powrót do Domu. No i mam za swoje. Dzień był kapryśny, na zmianę to upał to zimno wiejące aż strach, które doprowadziło babunię z przystanku autobusowego na długo, prosto do łóżeczka z temperaturką, kaszlem i katarem. A właśnie jak byłam w aptece to zaopatrzyłam się , tak na wszelki wypadek, w leki na przeziębienie. Ironia losu. Leki te nie wystarczyły jestem szósty dzień chora i dopiero od dzisiaj wchodzi antybiotyk. Muszę jednak z zachwytem wypowiedzieć się o kierowcy autobusu którym jechałam. Jak wsiadałam nie zauważył, że korzystam z chodzika ale szybko to zauważył przy wysiadaniu, zobaczył moją bezradność ze względu na odległość autobusu od chodnika, natychmiast zawołał – proszę poczekać, już do pani idę. Podszedł, przeprosił, wysunął ruchomy podest i pięknym gestem zaprosił do przejścia, jak do tańca. Pierwszy raz skorzystałam z tego podestu – wspaniała rzecz. Przypomniał mi się inny kierowca, który zamiast mi pomóc to wykłócał się ze mną. Na czas mojej choroby przypadło pierwsze głosowanie na Prezydenta Polski. Z jaką pompą głosowałam – kochani ja w łóżeczku a cała komisja wyborcza przychodzi do mnie ze wszystkimi arkuszami i urną, ( taką na głosy ) która posłużyła mi za stolik podczas zakreślenia odpowiedniej dla mnie kratki. Warto było zachorować i zobaczyć z pozycji łóżka, Komisję Wyborczą stojącą niemalże na baczność przed chorą babunią. A chora babunia oddaje swój głos w pełni świadoma, że osoba na którą głosuje nie przejdzie do drugiej tury. Już słyszę pytanie – to po co na nią głosowałaś ? A no po to żeby wiedziała, że są wyborcy którzy popierają jej program. To było takie przesłanie – tak trzymaj, a wybierać będę w drugiej turze. Na drugi dzień usłyszałam – to ty głosowałaś na Lewicę ? Nie, nie głosowałam na żadną partię tylko na program kandydata, konkretnie na panią Magdalenę. Z jej programem się zgadzam i podziwiam odwagę wypowiedzi. Inni kandydaci po trudnych tematach prześlizgiwali się, Ona każdy temat akcentowała dobitnie zdając sobie sprawę, że przez niektóre tematy traci wyborców. Wychodziła z założenia, albo mnie wybieracie z takim programem, wówczas będę śmiało o to walczyła albo mnie nie wybieracie. Wiem, że to nie jest polityczna rozgrywka a Prezydent musi być wysokiej lasy politykiem, czyli musi być mężem stanu. A czy obecny Prezydent Stanów Zjednoczonych jest mężem stanu ? Szczerze wątpię. Naobiecywał tyle, że słuchając go nie wierzyłam, że to mówi ktoś kto zna się na polityce. Jego wypowiedzi brzmiały jak zdarta płyta, powtarzał w kółko – będzie bardzo dobrze, widzę świetlaną przyszłość a wojnę na Ukrainie zakończę w 24 godziny. Tak właśnie mówią politycy ale nie mężowie stanu, a ludzie bezpodstawnie im wierzą. Będąc już na stanowisku o które walczył mydląc oczy wyborcom, zmienia radykalnie swój front i ma za nic swoich naiwnych wyborców. Tak więc ja przynajmniej wiem, że moja kandydatka będzie zgodna ze swoim programem. A jak nauczy się być politykiem i zacznie kłamać, to po wyborach pozytywnych dla siebie, zmieni front i wróci do swoich starych tematów. Tego jej życzę z całego serca razem z milionem innych wyborców.

P.S. Po ostatnim wpisie dostałam 16 komentarzy, niestety nie w języku polskim a na takie nie odpisuję. Treść wszystkich szesnastu komentarzy można określić jednym słowem, a było tych słów kilka, typu – good, super, cool, very good.

I to już wszystko – NARA !!

Zgadzam się z intencją marszu ale niestety wśród medyków właśnie są czarne owce które zachowaniem swoim psują opinię porządnym kolegom po fachu i prowokują do takiego działania jakie miało miejsce ostatnio w Polsce. Mój cały blog świadczy o chamskim podejściu do osób za których zdrowie wzięli odpowiedzialność. Na swoim blogu opisuję bezwzględność siostry przełożonej i lekarzy psychiatrów w naszym dps. Opisuję działanie w naszym dps. ale takie zachowanie służby zdrowia jest w każdym dps. O psychiatrach piszę w liczbie mnogiej bo u nas było ich dwóch i obaj byli bezwzględni i przekupni. Jednego z nich poprzednia dyrektorka ściągnęła do nas z innego miasta bo to był ktoś obcykany we wszystkich chamskich podejściach do podopiecznych. Poza tym, że był psychiatrą to był również dyrektorem jednego z dps. Wpłynęłam na pozbycie się i byłej dyrektorki i jej wyćwiczonego psychiatrę; niestety nowa dyrektorka z pomocą siostry przełożonej szybko odkryli pokłady chamstwa i bezwzględności w nowo zatrudnionym psychiatrze który na prośbę dyrektorki wystawiał diagnozy świadczące o koniecznym leczeniu na oddziale zamkniętym Szpitala Psychiatrycznego, najlepiej tam gdzie on był ordynatorem. Nie ważne, że o pacjencie, jako lekarz nie wiedział nic, narzekał na pracę dyrekcji więc musiał być chory psychicznie. Lekarz psychiatra, siostra przełożona i jedna z pielęgniarek z naszego dps. zrobili mi tyle świństw, tak mnie gnębili na różne sposoby, że jeśli którejś z tych osób przytrafiłoby się coś złego to ja cieszyłabym się. Przykro mi ale takim ludziom życzę wszystkiego co najgorsze. Medycy płaczą, że zgłaszali agresywne podejścia pacjentów tam gdzie trzeba i niestety nikt nic z tym nie zrobił. Ja również zgłaszałam bezwzględność w parszywym podejściu do swoich podopiecznych naszego psychiatry do Izby Lekarskiej też nic nie zrobiono. Jestem starą kobietą i po prostu źle sformułowałam pismo w którym żądałam przeprosin od lekarza, a powinnam domagać się komisji lekarskiej i zakazu wykonywania zawodu dla takiego śmiecia jakim jest nasz psychiatra. Na siostrę przełożoną pisałam skargę do Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej i do SANEPIDU, nie otrzymałam nawet żadnej odpowiedzi; a w piśmie do Sanepidu opisywałam jej zachowanie jako narażenie swoich podopiecznych na utratę zdrowia i życia wielu osób – bez odpowiedzi. Wszystkie tortury psychiczne jakie przechodziłam całymi latami, opisywałam i na piśmie zanosiłam do pani dyrektor dps. Szanowna zawsze odkręciła kota ogonem i tuszowała sprawę i przez to była współodpowiedzialna za wszystko. I pewnie jakby teraz doszło do jakiejś tragedii to słyszelibyśmy – no nic nie zapowiadało takiej tragedii a ja krzyczałam na cały świat i nikt nie słyszał. Przeczytajcie Część III strona 10 mojego pamiętnika, o Gieni która dostała silne leki nasenne, po których straciła mowę i złote pierścionki. Bezczelność pielęgniarek opisuję też w Części III strona 20, strona 27, 28 w Części IV str. 10, 16 i 17 o podejściu lekarza psychiatry pisałam od roku 2018 wiele razy – 10 czerwca, 15 września, 17 września, 23 sierpnia 2019 roku, Psychiatra krzywdził nie tylko mnie. Potwornie zachował się w stosunku do Witka, do mojej sąsiadki z ul. Radiowej do Antosia – niestety ci ludzie nie żyją. Siostra przełożona wzięła sobie za cel wykończenia mnie dosłownie nie tylko psychicznie. Jej zachowanie opisuję we wpisach : 22 września 2018r. 18 stycznie 2020 r. 10 stycznia 2021 r. 1 kwietnia 2023r. Pielęgniarka Dorota robiła mi świństwa z aparatem tlenowym na polecenie przełożonej. 17 lutego 2024 opisuję porównawczo dwie pielęgniarki Dorotę i Renię. Jak przeczytacie te wpisy to nikogo nie będą dziwiły życzenia wszystkiego najgorszego psychiatrze, przełożonej, pielęgniarce a nawet dyrektorce dpsu, jak też lekarzom z Izby Lekarskiej, szefom Wydziału Zdrowia i Opieki Społecznej, koleżankom przełożonej z SANEPIDU, które potraktowały moją sprawę tak jakby jej w ogóle nie było, cóż to że ludzie umierali, przecież było na co zwalić – covit. Niestety zapomnieć o tym wszystkim nie mogę, za dużo krzywd. Weźcie się za swoich kolegów którzy zachowują się nie etycznie. Wyczyśćcie swoje szeregi i to kategorycznie a będzie nam wszystkim lżej. Jakby każdy resort wprowadził etyczną dyscyplinę nie byłoby takich tragedii jakie miały miejsce ostatnio.

Dostałam list zbiorowy od kilku pracownic z naszego dps, skarżą się one, że starsze koleżanki zamiast im pomagać to ich gnębią, wyśmiewają się z nich i wrzeszczą na nie. Nie ma do kogo się zwrócić bo przecież nasze kierownictwo zachowuje się tak samo; a żyć trzeba i pracować trzeba, ale to boli. W tym dpsie nikt nikogo nie szanuje.

Z przykrością czyta się taki tekst, ale co ja mogę, co najwyżej zaapelować – dziewczyny opamiętajcie się nie krzywdźcie koleżanek. Nic ponad to zrobić nie mogę, tylko napisać o tym na swoim blogu. Niestety ci co krzywdzą ludzi wstydu nie mają, tak więc mój wpis nic dla nich nie znaczy. Ale jakby tak te krzywdzone podniosły głowy i swoim oprawcom pokazały, że to co robią jest nie moralne, to może…… Tylko, że wychowanie należałoby zacząć od dyrekcji domu, której najwygodniej jest nic nie widzieć i bardziej ją drażnią ci co się skarżą od tych co krzywdzą innych.

I to byłoby na tyle – NARA!!

I znów zniechęciłam się do kościoła i to właśnie przez śpiewanie. W niedzielę przyszłam do kaplicy 5 minut przed czasem, ludzie siedzą i czekają na cud. Może coś zaśpiewamy – spytałam, a nasz kościelny w odpowiedzi huknął na mnie – przypominam, że tu jest kościół nie dyskoteka. Pewnie pomyślał, że zaintonuję ” oczy zielone ” . Więc mówię – jest maj i można gdzie się da śpiewać pieśni Maryjne i zaczęłam – ” Z dawna Polski tyś królową ” , ludzie dołączyli. Zaśpiewaliśmy dwie zwrotki i wszedł ksiądz, więc zamilkłam. Ponieważ ksiądz po przyjściu ma dość dużo krzątaniny, uważam, że powinien powiedzieć – śpiewajcie dalej, a on nic. Więc znów cisza. Jak już się przygotował to zaczął śpiewać – Chwalcie łąki umajone. Ten śpiew to były kościelne lamenty. Dlaczego w naszym kościele nie potrafią się z niczego cieszyć? Wiecznie płaczą. Przecież to jest radosna pieśń. To nie na moje nerwy. Wierzyć mi się nie chce, że z naszymi księżmi jesteśmy z tej samej parafii. Jak chodziłam do mojego kościoła parafialnego to młodzi księża zaczynali od rozśpiewania kościoła. Niedzielna msza poranna zaczynała się 15 minut przed godziną 8 i te 15 minut to były śpiewy, tak więc jak ksiądz wchodził żeby rozpocząć mszę to kościół już go witał gromkim śpiewem. Pamiętam kiedyś mszę prowadził u nas biskup Piszcz; on ma taki cieniutki głosik a nasz kościół odpowiadał mu jak dzwon na dzwonnicy. Tu u nas w DPSie są młodzi księża a nudni niemiłosiernie. Dlatego właśnie mnie to bardzo zniechęca. Jedynie co mnie ździebełko pocieszyło, to to że ksiądz udzielił reprymendy Janowi, czyli kościelnemu, za niewłaściwe zachowanie się w stosunku do wiernych i za złe wykonywanie swoich obowiązków. Tę reprymendę słyszeli wszyscy przez nasze głośniki, i to przez źle spełniony obowiązek Jana – Jan nie wyłączył mikrofonu i ta ostra dyskusja szła przez mikrofon. To było jak dalszy ciąg nabożeństwa. Janowi to się należało naprawdę, jak on wszystkich ćwiczy to aż wstyd.

W czwartek mieliśmy spotkanie z panią dyrektor. Na to spotkanie przyszło dużo ludzi i po raz pierwszy od dłuższego czasu było o czym mówić. Dowiedzieliśmy się, że nasza coroczna majówka będzie 15 maja, że będą organizowane wycieczki w okolice naszego miasta, że będą wyjazdy do zaprzyjaźnionych domów opieki. Dowiedzieliśmy się która część domu podlega któremu z pracowników socjalnych żeby w razie czego wiedzieć do kogo się zwracać. Pani dyrektor przypomniała o zakazie palenia papierosów w pokojach i że za wszystkie szkody wyrządzone przez palenie będą odpowiadać ci którzy te szkody wyrządzili. Ta odpowiedzialność będzie bardzo konkretna bo finansowa. Że będzie rygorystyczne podejście do osób nadużywających alkohol, włącznie ze zmianą miejsca pobytu. Znów padła dziwna propozycja utworzenia rady mieszkańców przez osoby chętne. Dlatego dziwna, że w czasie kiedy trzeba było pilnować za wszelką cenę żebym to ja nie weszła do takiego samorządu , to kierownictwo potrafiło na jednym spotkaniu wyłonić chętnych i zorganizować wybory. Natychmiast były przygotowane karty do głosowania, powołano komisję skrutacyjną i wybrani członkowie uformowali tę radę. A teraz od 10 lat słyszę tylko – może ktoś chciałby, jeśli tak to proszę przyjść do działu socjalnego i zgłosić siebie albo nawet kogoś. Pamiętam jak kiedyś próbowano wyłonić radę i jeden z mieszkańców zgłosił mnie, choć mnie nie było na tym zebraniu. natychmiast zebranie przerwano. A dzisiaj same trudności bo jeśli nawet ktoś chce wejść w skład rady to głupio jemu samemu zgłaszać swoją kandydaturę. Czyli, że działa to na zasadzie – i chciałabym i boję się; a tak w ogóle to lepiej żeby tego samorządu mieszkańców nie było, bo jaki on by nie był to tylko utrudniałby pracę dyrekcji. Tak więc temat samorządu zaniechano, jak zwykle zresztą. Ludzie zaczęli wylewać swoje żale i o dziwo nie było żadnego odczytu wygłaszanego przez pana Jana, jak to było w zwyczaju.. Tak więc wystarczyła jedna reprymenda żeby stonować delikwenta. Przez wiele lat ludzie śmieli się z jego wykładów a on ciągle nadawał aż wreszcie zaprzestał, a ja jak zwykle swoim wyjściem, zademonstrowałam zakończenie zebrania. bo byłoby już samo marudzenie i przedłużanie na siłę.

I to byłoby na tyle – NARA !!

To pewnie dzięki logopedii z której korzystam skwapliwie. Ale też dużo mi nie trzeba żebym się puściła w wir fantazji na temat spotkań muzycznych, wystarczy mi jedno słowo – zrób, od razu klapki się otwierają i strzelają pomysły, zwłaszcza jak coś co już zrobiłam podobało się. To słowo, że się podobało dodaje mi ogromnych skrzydeł. Tak było całe życie. Przecież swój pierwszy program muzyczny dla publiczności, zrobiłam będąc w drugiej klasie szkoły podstawowej. Na pewno pisałam o tym we wpisie o Jezioranach. Teraz słyszałam bardzo dużo ciepłych słów o programie jaki zrobiłam w Wielki Czwartek, a wydawało by się, że w takim dniu to nie wypada, a jednak. Był szacunek do Kościoła i jego tradycji, jednak bez jęków kościelnych. Wspominanie w powadze a śpiewy w radości. Przecież wszystko to co złe miało miejsce 2000 lat temu i wszystko skończyło się dobrze, więc po co to rozpamiętywać. Swoje programy muzyczne mam prowadzić raz w miesiącu, a teraz to już będzie maj, miesiąc moim zdaniem, radości. Na kilka dni przed majem obejrzałam swój ukochany program telewizyjny – Taniec z gwiazdami, w którym były tańce ludowe. Zachwyciłam się pomysłem- może i my zrobimy śpiewy na ludowo. Tytuł narzucił się sam – ECHA OJCZYZNY. Akurat mamy tyle ważnych świąt dzień po dniu – Dzień Flagi Narodowej, Dzień Konstytucji 3 maja, a i Święto Pracy jest ważnym świętem, te święta uczcić należy. Wśród swoich śpiewników znalazłam, zrobiony 10 lat temu śpiewnik z pięknymi rysunkami strojów ludowych wszystkich regionów Polski, który wykonany został przez naszą pracownicę Agatkę. Taki program przygotowałam już dawno temu, jednak wystąpić z nim nie mogła, byłam na indeksie. Jak pokazałam program pracownicom socjalnym wpadły w zachwyt i przyszło im do głowy, że właśnie w taki sposób można też przeprowadzić naszą co roczną Majówkę, to przecież impreza z wielką pompą. W mojej głowie otworzyła się następna klapka – żeby ten program podobał się gościom zaproszonym na majówkę to należałoby zrobić pokaz mody strojów ludowych. W starych tekstach ludowych piosenek są piękne i szczegółowe opisy strojów. Tak więc para w stroju ludowym wyszłaby tanecznym krokiem a my śpiewalibyśmy: kierezyja granatowa co ją od parady chowasz, jedwabiście wyszywana, fryzowana, lamowana. I pasiczek podkuwany, gwoździczkami wybijany, rzemyczkami ozdabiany, jak to mają krakowiany. Do kolusienieczka moja kochaneczka. Oczywiście wcześniej zapowiedź co to za strój, no a osoba prowadząca pokaz wskazywałaby wyśpiewywane części stroju. Jeszcze tego pomysłu nie zdradziłam nikomu tylko opisałam swoje myśli. Trzeba by porobić ksero śpiewników, żeby starczyło dla około 50 osób. Do śpiewania zwerbować trzeba by było pracowników, żeby to zabrzmiało jak należy. Wypożyczyć stroje. Myślę, że to wcale nie byłaby droga impreza. Za tydzień przedstawię program Natalce i Dorotce – odpowiedzialnym za organizację imprez, niech kombinują. Nie musiałyby być stroje wszystkich regionów, ale np. takie jakie są w posiadaniu Zespołu Olsztyn. Napiszcie do mnie i powiedzcie czy podoba się Wam mój pomysł. A ja już mam pomysł na miesiąc czerwiec – zrobimy wspomnieniowy Dzień Dziecka, z piosenkami które śpiewały nasze babcie naszym mamom, a które znamy i my i powinniśmy nauczyć swoje dzieci i wnuki a nawet i prawnuki. Mam też nagrane wywiady z dziećmi – istne cudo, boki zrywać. W głowie już mi się kotłują pomysły. W tych emocjach zapominam ile mam lat i już bym działała. Z chodzeniem jest kiepściutko a ze śpiewaniem i organizacją śpiewu jest całkiem nie źle.

A u nas:

Poskarżył mi się Rysiu, nasz nowy mieszkaniec z którym znam się od wielu lat, jeszcze jak przychodziliśmy razem na Pobyt Dzienny, że i owszem ze wszystkiego jest zadowolony, ale powiedz mi dlaczego nie dostałem klucza od drzwi swojego pokoju. Mieszkam tu już ponad miesiąc, chodzę na różne zajęcia zostawiając pokój otwarty. A jak coś zginie, to przepraszam kto za to odpowie? Masz rację klucz powinieneś dostać, ale Rysiu, czegokolwiek potrzebujesz to ze wszystkim zwracaj się do opiekunki, czyli do Pani Madzi. Jak sam powiedziałeś mieszkasz tu już ponad miesiąc i dopiero teraz się zorientowałeś, że nie masz klucza a właśnie teraz nasza opiekunka jest na urlopie, wróci z urlopu chyba 8 maja, tak więc cierpliwości, żyłeś bez klucza miesiąc to możesz jeszcze kilka dni. Nie wiem do kogo mam cię skierować, może idź do Działu Socjalnego, i Rysiu poszedł. W tym Dziale nie wiedzą co mają zrobić. Rysiu, ja też nie wiem. Musisz się uzbroić w cierpliwość.

Zwróciła się do mnie jedna z naszych nowych mieszkanek z pytaniem – dlaczego jej nikt nie zawozi do kaplicy a innych tak ? A prosiłaś o to kogokolwiek – pytam. Proście a będzie wam dane – odpowiedziałam.

I to wszystko, miłych majówek życzy prababcia. NARA !!