Prababcia102

Nie wiem na jakiej zasadzie dopada i kaleczy ludzi, ten wirus, na dodatek jest ukoronowany. Jestem w ostrym reżimie sanitarnym tylko dlatego, że przez 5 min. rozmawiałam z Marcysią stojąc w holu w odległości półtora metrowej od siebie. Nie pamiętam czy Marcysia miała maseczkę, ja jej nie miałam. Mieszkańcy naszego Domu maseczek nie noszą ponieważ wszyscy są zdrowi, a przynajmniej byli. Pracownicy maseczki noszą. Marcysia miała ciężkiego raka, który pustoszył jej organizm już od ponad roku. Nikt nie przypuszczał, że ma też korona wirusa. Przychodziła do pracy dwa razy w tygodniu – prowadziła nasz maleńki sklepik. Jak źle się czuła to nikogo to nie dziwiło. Ostatnio do pomocy zabierała swoją siostrę, sama bardzo często nie miała siły. Jak z nią rozmawiałam to wyjawiła mi, że zakwalifikowano ją do eksperymentalnego leczenia raka. Że już pierwszy zabieg eksperymentalny przyjęła i cały tydzień czuła się dobrze a jutro idzie do szpitala na drugi zabieg – chemię. Przed podaniem chemii chory przechodzi wszystkie bardzo dokładne badania i właśnie te badania wykryły korona wirusa. W środę szpital miał wyniki a w czwartek o świcie Marcysia zmarła. Mnie powiadomiono w piątek, że muszę przejść ostrą kwarantannę. Za chwilę już do mnie dzwoniono z SANEPIDU przeprowadzając wywiad i poinformowano mnie, że w poniedziałek będą ode mnie pobierać wymaz. Najpierw psioczyłam ile się da, nie dlatego, że mogę mieć tego cholernego wirusa ale dlatego, że przez pół roku byłam naprawdę w kwarantannie, przestrzegając wszystkich zasad, a tu ciach i wszystko może szlak trafić. No niby jestem dobrej myśli, czuję się dobrze, wszystko u mnie gra, ale ta izolacja doprowadza mnie do szału. Zamiast widzieć zakończenie tego świństwa u mnie to się dopiero zaczyna. Będąc w zamknięciu nie będę miała o czym pisać ponieważ umysł jest zaprzątnięty czymś czym nie powinien być. Jeśli coś się wydarzy to będę dopisywała do tej strony. Jeśli trafi mnie szlak, to wnuk powie Wam w moim imieniu, moje smutne do widzenia. Trzymajcie za mnie kciuki.

Poniedziałek 31 sierpień 2020r. godzina 12,oo a nikogo z SANEPIDU nie ma. Przypomniało mi się, że tydzień temu, bliżej ode mnie w rozmowie z Marcysią była moja sąsiadka Julka. Opiekunka zrobiła dochodzenie potwierdzające moją uwagę także SANEPID powinien zająć się też Julką. Widzę dużą życzliwość ze strony personelu i pomoc połączoną z ostrożnością, we wszystkim o co poproszę. Nikt do mojego pokoju nie wchodzi. Ja za nim otworzę drzwi to zakładam maseczkę. Podoba mi się też forma podawania posiłków do której wcześniej miałam zastrzeżenia. Otóż, talerze stawiam na tacy ( posrebrzanej zresztą, bardzo eleganckiej. To pamiątka po sąsiadce ) Personel wydający posiłki nie dotyka talerzy tylko przez rękawiczki bierze za uchwyty tacy. Jedna z pań trzyma tacę, druga napełnia talerze nie dotykając do nich. Bardzo mi się to podoba. W niedzielę zadzwoniła do mnie Pani Dyrektor naszego Domu i z autentyczną troską wypytywała o moje samopoczucie. Od rana, czekając na SANEPID przechodzę sprawdzian z moich predyspozycji umysłowych. Otóż akurat teraz, kiedy nikt do mnie nie może przyjść, ja muszę posiąść umiejętności korzystania z sieci internetowej ale nowego operatora. Trzeba było połączyć internet ze smartfona do laptopa. Zadzwoniłam do wnuka, okazało się, że jest w pociągu jadącym do Warszawy a później do Zagrzebia, na jakieś badania naukowe, na dodatek aż na trzy miesiące. I tak on w pociągu, ja w pokoju posłusznie wykonując jego polecenia dokonałam cudu jak na swoje możliwości i mogę spokojnie pisać bloga no i odczytać co piszecie do mnie. A w komentarzach dostałam miłą notatkę z Kanady – dziękuję.

Nie mam i nie miałam żadnego cholernego korona wirusa. Jestem wolna. Nie miała też korona Marcysia. Ten cały cyrk wyszedł z jakiejś plotki. Gratuluję ludziom odpowiedzialnym za nas. Jedna pani drugiej pani i wszystkich na klucz. Wstyd.

W swojej płytotece znalazłam płytę CD na której miałam nagraną 56 audycję Radia Kombatant, była ona poświęcona pani Helence mieszkającej w Zagórzu czyli na drugim krańcu Polski. Swego czasu było bardzo głośno o naszym Radiu w całej Polsce i nie tylko i w ten sposób Pani Helenka dowiedziała się o nas i przysłała mi tomik swoich wierszy w celu wykorzystania ich w audycjach radiowych. Zrobiłam audycję łączącą Warmię z Podkarpaciem. Pani Helenka w swoich wierszach opiewała piękno swojego regionu a nasz region wychwalała muzycznie Kapela Jakubowa. To były takie przechwałki poetycko muzyczne, co jest piękniejsze a w sumie wyrażające miłość do naszego kraju. Opowiadałam również o życiu Pani Helenki, które ona mi opisała. Ta płyta znalazła się u mnie przez przypadek, po prostu musiałam dwa razy nagrywać płytę bo coś tam mi szwankowało. Lepsze nagranie wysłałam Pani Helence a to gorsze zostało u mnie. To było moje pierwsze nagranie, zrobione u mnie w pokoju, w prymitywnych warunkach. Później robiłam wiele audycji o życiu naszych mieszkańców i każdemu bohaterowi audycji dawałam płytę na pamiątkę. Niestety nie mam tych płyt, to znaczy, że udawały się za pierwszym podejściem. Płyta o której mowa była przedmiotem spotkania słowno muzycznego w niedzielę 23 sierpnia. Spotkanie to zaczęłam od słów – dawno, dawno temu, tu w naszym Domu pracował pan Karol jako terapeuta zajęciowy. Człowiek który całkowicie poświęcał się swoim podopiecznym. Nie kończył pracy jak wszyscy o godz. 15, 30 ponieważ uważał, że my starzy ludzie którzy swoje już odpracowali, zasłużyliśmy na wszelkie rozrywki. Zabierał nas do kina, do teatru, na spacer po Starówce, na wernisaże, koncerty muzyki klasycznej i rozrywkowej. Pytał swojej żony co lubią kobiety ( żona była również pracownikiem naszego Domu), sam dobrze wiedział co lubią mężczyźni. Z kobietami jeździł na wieczorne spacery po Starówce i lody. Z mężczyznami robił nocne wyprawy na ryby, grał z nimi w szachy, spotykał się żeby omówić wrażenia po przeczytanej męskiej lekturze, czy obejrzanym meczu. Na miejscu, w godzinach od 7,30 do 15, 30 organizował wszelkie imprezy okolicznościowe, prowadził kółko teatralne które wyjeżdżało na występy do innych Domów czy szkół, prowadził kursy komputerowe no i założył nasze wewnętrzne radio, którego zostałam spadkobierczynią po odejściu p. Karola od nas. Karol nie odszedł z własnej woli, owszem sam się zwolnił jednak na skutek poniżającego traktowania Go przez dyrekcję. Zarówno mieszkańcy jak i pracownicy kochali Go i czuliśmy wyraźnie, że On kocha nas wszystkich, chodziliśmy za nim jak kurczaki za kwoką; jednak coś tam szanownej p. dyrektor nie pasowało a więc ruszyły do boju jej przydupasy i wykończyły człowieka. Następczyni tej byłej zakompleksionej dyrektorki okazała się wcale nie lepsza i dalej pociągała za sznurki włożone w jej ręce przez poprzedniczkę. Morał tego opowiadania jest taki, że pracując w Domu Opieki nie musisz się starać o swoich podopiecznych, możesz ich olewać obyś przymilał się do szefów, wyrażał podziw i uwielbienie.

Drugą iskierką w naszym Domu była Marcysia. Napisałam była ponieważ Marcysia, którą wszyscy znali i kochali zmarła 27 sierpnia br. Młodziutka piękna kobieta osierociła nie tylko dzieci i swoją całą rodzinę ale i nas mieszkańców DPS. Będziemy o niej pamiętać i rozpamiętywać z miłością.

Na korytarzu zaczepia mnie Krysia 1 – zobacz, deszcz pada a twoi słuchacze nie wiedzą co mają ze sobą zrobić. Chyba poszli do ciebie spytać o to. Rzeczywiście, sobota a więc nasze spotkanie muzyczne a tu leje. Budynek ogromny a żadnego kąta nie ma żeby ludzie mogli się spotkać i porozmawiać ze sobą bez żadnego nadzoru. W każdym takim Domu mają świetlice ogólnie dostępne, u nas wszystko pozamykane na cztery spusty. Ludzie przesiadują na korytarzach a więc i my okupimy kącik korytarzowy. Pukanie do drzwi, wchodzi delegacja z pytaniem – Danusia i co będzie? Jeśli wy chcecie żeby było tak jak w każdą sobotę, to ja tym bardziej. Na spotkanie przyszło 10 osób a są tylko dwa fotele. Cztery osoby będą siedziały na swoich wózkach a więc trzeba zorganizować jeszcze cztery miejsca siedzące. Zorganizowaliśmy. Program był wysłuchany z przejęciem. Krysia 2 cały czas płakała. Dlaczego płaczesz – pytam – no bo ty robisz takie piękne spotkania i to my za tobą chodzimy, nie ty za nami, a żadnego kąta dla nas nie ma. Jak lubicie to co dla was robię, to cała przyjemność po mojej stronie i zaręczam, że gdzie byśmy nie byli to wszędzie nam ze sobą będzie miło. Przykro mi ale ja nie będę chodziła po prośbie do naszych szefów. Bo to niestety są szefowie a nie opiekunowie nasi, oni nie pomagają tylko wydają dyspozycje. O,o,o zobaczcie, nie każdy tych dyspozycji słucha – Wanda wskazała ręką na Feliksę która żegnała się z Bolkiem. Feliksa od miesiąca powinna być w ścisłej kwarantannie, ponieważ co tydzień jeździ do różnych lekarzy i na różne zabiegi. Niestety nic sobie z tego nie robi. Żeby chociaż wychodząc z pokoju zakładała maseczkę, nic z tych rzeczy. Mało tego kilka razy na dzień przychodzi do niej Bolek, albo ona chodzi do Bolka który chodzi po pokojach i na stołówkę. Wszyscy to widzą i nikt nie reaguje. Szanowna dyrekcjo – WSTYD, za jedno przewinienie jak potraktowaliście Witka, po chamsku. Feliksa przy każdej okazji robi sobie nie zbędne zakupy, chodzi więc i po sklepach, głównie po bazarku, i co, ona może zarażać. Widziałam ją też wczoraj jak w porze obiadowej przed stołówką rozmawiała z Natalką chwaląc się, że jak ta kwarantanna się skończy to teraz do lekarza pojedzie dopiero za miesiąc. Jak mnie zobaczyła i moją marsową minę to szybko uciekła do swojego pokoju. Feliksa wie dobrze, że za dużo sobie pozwala i wie też, że ja raz czy drugi daruję ale trzeciego razu to już nie. To chodzi tylko o mojego bloga, ja wszystko opisuję i wiem, że zarówno dyrekcja jak i inni pracownicy czytają tak więc chociaż trochę zawstydzę, oczywiście dyrekcję. Pamiętacie, jak mnie nie pozwoliliście pojechać na zabiegi do szpitala. Żeby ta przebrzydła przełożona nie powiadomiła kłamliwie szpitala o tym, że jestem osobą leżącą to po przesunięciu terminu ze względu na pandemię, właśnie kończyłabym przyjmować zabiegi. WSTYD ! UWAGA – w naszym mieście jest już korona wirus, stwierdzono go w Poliklinice, w stacji dializ i u pracownika Urzędu Skarbowego, Urząd jest zamknięty.

Grzesiu został zobligowany do zrobienia zdjęć uczestnikom sobotnio niedzielnych spotkań słowno – muzycznych. Zdjęcia dla potrzeb Redakcji Kwartalnika Głosu Seniora. Nikt go nie nauczył jak się ma zachowywać podczas takiej sesji. Fotoreporter powinien być nie zauważalny, a on wszedł i narobił bałaganu. Trzeba było przerwać granie ponieważ Grzesiu do robienia zdjęć angażował wszystkich. Ludzie się zirytowali. Dwie panie zaprotestowały, nie chciały żadnych zdjęć. Któraś z pań głośno mówiła – o patrzcie, wszedł i jest najważniejszy, to dyrekcja przewróciła mu w głowie. Niestety w tym jest prawda. Nasi mieszkańcy, choć trochę interesujący się życiem Domu, wiedzą, że Grzesiu jest od wszystkiego, jednak tego wszystkiego trzeba chociaż troszeczkę nauczyć, podać jakieś wskazówki. Grzesiu jest najlepszy we wszelkich pracach manualnych i jest naszą złotą rączką, który nigdy niczego nie odmówi i we wszystkim pomoże, ale on sądzi, że skoro go o wszystko proszą to znaczy, że jest mistrzem wszystkiego. A tak w ogóle to fotografia, w pojęciu pracowników socjalnych, jest czymś nadzwyczajnym. Rozumiem, do artykułu jest przydatna, jeśli ktoś lubi siebie oglądać na łamach no to już w ogóle aj waj. Ale są też osoby które uważają, że zdjęcie z nim to szczyt szczęścia dla osoby z którą się fotografuje. Wyobraźcie sobie, że fotografia z taką osobą jest główną nagrodą za wygrany konkurs ogłaszany w Kwartalniku. JEST O CO WALCZYĆ !!!

A teraz słów kilka o podejściu naszego lekarza do nas, w tym wypadku do mnie, choć narzekań jest bardzo dużo. To ostrzeżenie – kochani, interesujcie się swoimi dziadkami, zwłaszcza tymi którzy już nie bardzo wiedzą o co chodzi. U nas króluje hasło – dziadkowie leczcie się sami. Od kilku miesięcy, z dnia na dzień coraz bardziej dokuczała mi swędząca wysypka. Na szczęście objęła tylko nogi, także była nie widoczna. Myślałam, że skórę zedrę z siebie. Dwa razy dziennie brałam gorący prysznic, który zawsze leczył wszystkie moje dolegliwości skórne i dzięki któremu skórę miałam czyściuteńką, bez najmniejszej skazy a tu taka okropna dolegliwość. Ponieważ nic nie pomagało to już wiedziałam, że jest to uczulenie na coś. Zaczęłam analizować biorąc wszystko za i przeciw i drogą eliminacji doszłam do wniosku, że to chyba wina zamiany leku, konkretnie – potasu. Poszłam do pielęgniarki prosząc ją żeby mi wypisała zlecenie do apteki na coś co mi uśmierzy to swędzenie. Pielęgniarka bardzo rezolutnie odpowiedziała, że to musi obejrzeć lekarz. Proszę wytrzymać do jutra – mówi Justynka. Jutro czekam i czekam a lekarza nie ma. Idę do gabinetu lekarskiego i co słyszę – lekarz uznał, że wizyta nie jest konieczna, wypisał to o co prosiłam. Wieczorem już będzie pani ten lek miała. I co Wy na to ? Mam smarować sobie nogi i tyle. Sama musiałam dojść do sedna sprawy, przecież trzeba wyeliminować powód a nie leczyć bezustannie skutki. W składzie tego zastępczego leku znalazłam coś czego nie było w poprzednim. Wczytałam się w internecie na temat tego składnika i było napisane , że może powodować uczulenie i wysypkę skórną. Na ulotce tego nie było. Wyrzuciłam ten zamiennik i wróciłam do poprzedniego leku. Oczywiście smarowidło będę wykorzystywać aż wszystko się wygoi. Nie wiem na 100% czy mam rację ale coś robić trzeba. Jak myślicie – czy tym nie powinien zająć się lekarz, zwłaszcza, że jego pacjenci u nas na ogół są nie kumaci. Przypomniało mi się, że jakiś czas temu ten sam problem miały dwie Bogusie, mieszkające obok siebie ( jedna już nie żyje a druga jest na medyku ), obie zwalały winę na pokojowe, że za dużo chemii zużywają przy sprzątaniu. Drapały się i psioczyły na pokojowe. Przyznam, że moja pierwsza myśl również sugerowała nadmiar chemii, ale tej związanej z pandemią, tylko zastanawiało mnie dlaczego objęło mi nogi. Od ciągłej dezynfekcji miałabym uczulenie na dłoniach, no i czułam wyraźnie, że swędzenie idzie od wnętrza organizmu, tak jak by ukłucie z krwi, a zatem to musiały być leki. Obyśmy wszyscy zdrowi byli, choć to jest w naszym przypadku bardzo trudne, będąc pod opieką lekarza który ma już dość ludzi starych i siostry przełożonej która kocha robić pacjentom na złość – przynajmniej w stosunku do mnie.

Nazbierało się trochę pytań i zastrzeżeń pod moim adresem. Chcecie mnie wciągnąć nawet w sprawy polityczne – bo ostatnio sprawy seksu są sprawami politycznymi. To słynne LGBT. Dla mnie seks był zawsze sprawą bardzo intymną i indywidualną a nie zbiorową. Ludzie z mojego pokolenia nigdy nie afiszowali się ze swoimi uczuciami. Mnie to przeraża ale tylko dlatego, że na flagi wciąga się tę najbardziej intymną sferę życia człowieka. „Róbta co chceta” ale mnie o tym nie musicie informować.

Zarzucacie mi brak konsekwencji – jak mnie kontrolują to jest źle a jak nie kontrolują też jest źle. Chodzi o moje wyjścia do ogródka i braku zainteresowania się czy jest wszystko w porządku. Dotyczy to ostatniego wpisu. Odpowiadam: jeśli pod takim rygorem jestem wypuszczana i wpuszczana to brak zainteresowania się czy jest wszystko w porządku, jest równoznaczne z brakiem konsekwencji, – którą zresztą widać u nas na każdym kroku. Jeśli dostałabym zezwolenie na wyjście do ogródka w dowolnym czasie – czyli najchętniej po południu albo raniutko, to wiedziałabym, że od początku do końca za to wyjście i powrót odpowiadam sama. Przecież wychodząc i wracając przechodziłabym przez portiernię.

Moje kochane spotkania muzyczne udały się pół na pół. W sobotę musiał być zły biometr bo trzy panie, były w dość agresywnym nastroju i cały czas atakowały najpierw Zygmunta a później Iwonnę. ( myślę, że to ta nieszczęsna kwarantanna). Nic im się w tych osobach nie podobało. W związku z tym ograniczyłam słowo wiążące i była prawie sama muzyka. Jak oznajmiłam, że to już koniec to były bardzo zawiedzione, wytłumaczyłam więc, że jakbym czekała aż skończy się awantura to program dopiero by się zaczynał. Natomiast w niedzielę program był wysłuchany z wielkim zainteresowaniem i z wielkim żalem padło pytanie – a jak zacznie się chłód, to co z nami będzie? To nie możliwe żeby aura decydowała o naszych spotkaniach.- Pożyjemy, zobaczymy. Może dyrekcja nam pomoże. Od dyrekcji są echa zainteresowań naszymi spotkaniami i to całkiem miłe. Szkoda, że we mnie nie ma ani za grosz zaufania do nich. 10 lat nękania zrobiło swoje. Dyrekcja musiałaby być dla mnie miła teraz przez następne 10 lat to może coś we mnie by się zmieniło. Zaczepiła mnie Natalka – słyszałam p. Danusiu o pani spotkaniach muzycznych, czy mogłabym coś o nich napisać w Kwartalniku? – spytała. Może pani. A mogłabym zrobić wam zdjęcia podczas takich spotkań? Może pani. Może pani napisałaby coś o tych spotkaniach. Robi pani dobrą robotę. Najpierw się zgodziłam, ale po namyśle wycofałam się z tego. Widać po podchodach, że chcecie coś uzyskać, a to na pewno nie będzie na moją korzyść. Co mi z tego waszego Kwartalnika, kto go czyta? Mojego bloga czyta już 5000 komputerów no i mogę pisać bez cenzury. Przypomnę jak zakończyło się moje pisanie do Kwartalnika – sfałszowałyście wybory do Samorządu Mieszkańców po to żeby nowy Samorząd powołał komisję kontrolującą moje artykuły i odrzucał je. Cenzura na wyłączność. Na artykuły, w których nigdy nie było nic co można by było w jakikolwiek sposób zakwestionować. Niestety jestem wolnym ptakiem do bólu. Nie możecie znieść faktu, że te moje spotkania są bez waszego nadzoru. Całe życie otoczona byłam mądrymi ludźmi i nikt nigdy nie kwestionował mądrych decyzji, nie ważne było, że szef dowiedział się o nich po fakcie. Byłam zawsze obdarzana zaufaniem i ufałam swoim zwierzchnikom, a jeśli nie miałam zaufania to dziękowałam za pracę. Do was zaufania nie mam nawet za grosz.

Pomalutku, po troszeczkę będę likwidowała ogródek. Dzisiaj powycinam krzewy, są bardzo brzydkie. Jeśli na wiosnę zaczną odrastać to niech odrastają a jeśli nie to trzeba będzie zasypać ziemią i posiać trawnik. Ale ziemi to nie wezmę od naszej administracji , nakupowali na zapas nie świadomi tego, że właśnie w taki sposób lęgnie się robactwo i niszczy roślinność. Jak ma się starą ziemię to trzeba też mieć dużo chemii do jej odkażania. Jestem pewna, że to ziemia, której dostałam aż 8 worków, zniszczyła mi mój ogródek. Grzęda z krzewami ma 6m długości. Wykopać krzewy z korzeniami nie da się, ponieważ zapadnie się grunt a razem z nim rozwali się chodnik z polbruku. To mój ogródek trzymał w ” ryzach ” ten chodnik. Nikogo to nie obchodziło, że chodnik bez oparcia na długości 6m. może się rozsypać.

Szanowna dyrekcjo zwróćcie uwagę na naszego firmowego psychopatę, myślę, że nie przyjmuje leków bo znów mnie nęka. Wystarczyło, że dwa razy ze stołówki wyszłam normalnym wyjściem od razu zaczął wygłaszać mój życiorys.

szybko się kończy. No i skończyły się nasze spacery, było zbyt pięknie żeby mogło trwać. Ale to już jest tradycja i zgodnie z nią przerywa się zajęcia bez jakiejkolwiek informacji, nie ma i już, czy wam się podoba, czy nie . Kto by się przejmował staruchami. Czy coś się zaczyna czy kończy to MY o tym decydujemy – MY kadra kierownicza DPS, a wy staruchy cieszcie się, że wzięliśmy was na spacer chociaż kilka razy. Tak więc ja zabiorę się za ogródek przecież trzeba się ruszać. Gimnastyka poranna to dla mnie za mało ale niestety prace w ogródku to już ostatnie podrygi prababci Danusi.

Po za spacerami piękne były nasze spotkania muzyczne tak więc już czekam co wymyśli kierownictwo Domu żeby ich nie było. W dobie pandemii wszystko zwala się na nią, ale jak zobaczyłam grupę 30 osób stłoczonych obok siebie bez maseczek, to wolałam nie brać udziału w tym zbiegowisku. To była zabawa na sportowo zorganizowana przez dział socjalny naszego Domu, czyli 30 osób siedziało a dwie osoby bawiły się na sportowo pod czujnym okiem trzech terapeutek. Brak konsekwencji w zachowaniach pracowników w okresie pandemii jest nagminne. Ale myślę, że to obali ich ewentualne podchody zaczepne w stosunku do naszych sobotnio niedzielnych spotkań muzycznych na których przestrzegamy odległości . Spotkanie ku pamięci Powstańcom Warszawskim zakończyło się uczczeniem Ich pamięci minutą ciszy. Natomiast niedzielne spotkanie z Kapelą Jakubową zakończyło się gromkimi brawami skierowanymi do jednej z solistek tej Kapeli. Po prostu zadzwoniłam do niej jak ludzie bili brawa. Teraz szykuję spotkanie sobotnie na dzień 8 sierpnia a w tytule spotkania są ptaki. Gatunkami ptaków zostały nazwane światowej sławy wykonawczynie piosenek których będziemy słuchać : wróbelek Paryża czyli Edith Piaff, słowik Warszawy z czasów naszej młodości czyli PRLu – Bogna Sokorska i Yma Sumak nazwana słowikiem Andów, a ponieważ nad Andami króluje Kondor nie słowik tak więc posłuchamy królowej podniebnych przestrzeni peruwiańskich. Do tego dodam kilka ciekawostek o ptakach i program gotowy. W niedzielę zaś, program poprowadzi, od początku do końca – Janusz Zakrzeński. Mam płytę na której on recytuje, opowiada i śpiewa, ja go tylko przypomnę w kilku słowach.

Muszę też przypomnieć pracownikom socjalnym, że jestem ich podopieczną. Że nie wystarczy otworzyć mi drzwi prowadzące do mojego ogródka i ” róbta co chceta” tylko należałoby zobaczyć chociaż czy spokojnie dotarłam do tego ogródka i wyjrzeć czasem przez okno dla sprawdzenia czy wszystko w porządku. W czwartek żeby nie mój chodzik który toruje mi drogę to już byłoby po mnie. Otworzyłam bramkę do windy, już wprowadziłam chodzik jak zobaczyłam, że winda jest na dole a przede mną kanał od windy. Mało, że skręciłabym sobie kark to jeszcze przez ponad godzinę nikt by o tym nie wiedział. Mój ogródek i wejście do niego jest miejscem bezludnym. Mogłabym wołać do woli i tak nikt by mnie nie słyszał. Kiedyś jak się przewróciłam i nie mogłam się podnieść to i telefon nie pomógł. Dzwoniłam trzykrotnie do działu socjalnego, nikt nie odebrał telefonu. Oddzwoniono do mnie po dwóch godzinach z pytaniem – czy coś pani od nas chciała? Odpowiedź jest zawsze jedna – nie daj Boże coś od was chcieć.

Mam okazję, chyba po raz pierwszy, swój wpis zakończyć optymistycznie. Otóż przy odbiorze swojego prania z pralni nie doliczyłam się jednej podkoszulki. Zwróciła też na ten brak uwagę kierowniczka pralni, poprosiła o jeden dzień na ewentualne odszukanie brakującej rzeczy, a po tym terminie przyniosła mi nowiutką, fabrycznie zapakowaną podkoszulkę z przeprosinami za dyskomfort psychiczny – chociaż wcale tego dyskomfortu nie odczułam, nie zdążyłam. Można? Można.

Jesteśmy nadal w kwarantannie ale już chodzimy na spacery do lasu. Mieszkamy pod samym lasem, na pewno można było pomyśleć o wyprowadzaniu nas wcześniej. Wyprowadza się nas jak pieski, nie więcej niż po cztery osoby. I pomyśleć, że to jest takie ważne, takie potrzebne jak niemal powietrze. Spacer trwa 40 min. a szczęściem wypełnia serce na cały dzień. Chyba naprawdę zacznę w tym lesie śpiewać i będę miała pełnię szczęścia. To ta Korona wirusowa zmieniła nasze priorytety, moje na pewno. Teraz wystarczy mi spacer po lesie w miłym towarzystwie i trochę nutek. No i jeszcze śpiewania sobotnio niedzielnego z ” moją grupą” , są bardzo ważne, przecież w sobotę i niedzielę nie ma spacerów, jest grobowa cisza. Przypomniało mi się, że w sobotę mamy rocznicę Powstania Warszawskiego, tak więc posłuchamy i pośpiewamy piosenki powstańcze: Deszcz jesienny, Pałacyk Michna, Sanitariuszka Małgorzatka, Mała dziewczynka z AK. Razem z Ewą Demarczyk zaśpiewamy piosenki do słów Kamila Baczyńskiego – Niebo złote ci otworzę, Na moście w Avignon, Deszcz, Wiersze wojenne. Mieczysław Fogg zaśpiewa nam Piosenkę o Mojej Warszawie a na zakończenie Rafał Blechacz zagra Etiudę Rewolucyjną. To będzie w sobotę a w niedzielę będzie dla nas grała i śpiewała Kapela Jakubowa ja natomiast opowiem jak ta miniaturka w formie Kapeli powstała i z jakiej okazji. To wszystko mam gotowe od lat; zaglądam do zeszytu w którym mam zapisane w jednym zdaniu temat audycji radiowej które prowadziłam i numer audycji. Bardzo dokładne opisy audycji radiowych z oznakowaną numeracją trzymam do dziś łącznie z muzyką odpowiadającą omawianym tematom. Wiedziałam, że kiedyś do tego wrócę dlatego opisów audycji nie wyrzuciłam – za dużo było w tym mojej pracy. Dużo pracy włożyłam też w mój ogródek, który trudno nazwać ogródkiem, Jest zarośnięty trawą a kwiatki i różne roślinki, które pielęgnowałam latami, przeszły i przechodzą jeszcze wszystkie choroby roślinne. W okresie kiedy w ogródku jest najwięcej pracy – marzec, kwiecień, maj, kiedy trzeba wysiewać, sadzić, nawozić, odkażać, byliśmy zamknięci. Nikt nie był tak odizolowany od ogródka jak ja. W tym czasie nie pozwolono mi ani razu wyjść do niego, chociaż ani idąc do niego ani przebywając w nim nie spotkałabym ani jednej osoby. Ogródek, który do tej pory był najładniejszy z pozostałych ogródków, teraz odstrasza swoim wyglądem a ja już nie będę miała tyle siły żeby zająć się wszystkim. Co innego zaglądać do ogródka codziennie i w porę a co innego po kilku miesiącach. Mam cholerny charakter – nie znoszę o cokolwiek prosić, zwłaszcza, że proszenie o cokolwiek naszych szefów to jest jak plucie sobie w twarz. U nas najlepiej się mają osoby, które olewają wszelkie zakazy ale są miłe dla szefostwa, ich ogródki kwitną. Te osoby mogły pojechać do sklepu ogrodniczego kupić co trzeba i teraz mogą spokojnie pielęgnować roślinki. Mój ogródek kwalifikuje się do ścięcia wszystkiego aż do korzeni. Co roku kilka osób prosiło mnie o różne sadzonki, korzonki czy flance, w tym roku nikt nie prosi i słusznie bo otrzymaliby roślinki zakażone różną zarazą. W moim ogródku nic nie kwitnie.

No i śpiewamy… Spotkało się nas kilkoro, ja przyniosłam sprzęt i płyty, a jak się instalowałam to padło pytanie – będziemy tańczyć ? Nie – odpowiedziałam, na początek zamkniemy oczy i słuchając muzyki Rolfa Lovlanda będziemy się unosić do nieba. Ludzie słuchali z zapartym tchem. Oczywiście powiedziałam kilka słów o kompozytorze. Później posłuchaliśmy i pośpiewałam kilka nastrojowych piosenek. W atrium znaleźli się ludzie których nigdy bym nie podejrzewała o chęć bycia blisko w grupie i wsłuchiwania się w muzykę, to Witek i pan którego imienia nie znam, jeździ na wózku i jest bardzo gburowaty – a tu proszę, przyszedł do nas i słuchał i pytał. Jak po godzinie zaczęłam się zwijać to słyszałam smutne – to już koniec ? Umówiliśmy się na jutro. Będziemy słuchać muzyki z filmów : Doktor Żivago, Love story czy Ojciec chrzestny. Przecudowne utwory, do jednego z nich napisałam tekst no to i zaśpiewam, do drugiego tekst napisał Janusz Kondratowicz z myślą o Helenie Majdaniec i jej miłości. Po tych utworach pośpiewamy sobie razem z Edytą Gepert. To jest muzyka z płyt z moich audycji radiowych. Na płycie z piosenkami Edyty Gepert znalazł się „Marsz turecki ” Mozzarta. Ponieważ z utworem tym wiąże się ciekawa historia to i ten utwór przemycę. Oczywiście do wszystkiego będzie króciutkie wprowadzenie. Tak więc będę robiła to co lubię najbardziej.

Pochwalę się, że mam wpis w komentarzach w języku włoskim ( włoski język znalazł się w komentarzach po raz pierwszy) i przeczytałam ten króciutki komentarz bez żadnych tłumaczeń. Włoskiego uczyłam się 63 lata temu. Korzystałam z niego tylko śpiewając, a jednak coś tam w głowie zostało. Ten komentarz to jest pochwała za” fabułę” i gratulacje za odwagę i wytrwałość.

Jeszcze z naszego podwórka – Witek przyniósł mi pismo swojego adwokata skierowane do naszej dyrekcji, w ramach skargi na zamianę pokoju wbrew jego woli. Jak usłyszałam cenę jaką zapłacił temu adwokatowi to aż mną zatrzęsło. Treść pisma nie warta jest jednej dziesiątej ceny. To pięciokrotne przelewanie z pustego w próżne ( pięć razy powtarza się ta sama treść). Taki sam styl pisania jest w pismach od naszych szefów. Główny powód zamiany pokoju w brew woli zainteresowanego nie został nawet poruszony. Tak więc tym pismem można się podetrzeć – tylko, że za twardy papier. Nasza dyrekcja sprawę zamiany pokoi traktuje jako atut w załatwianiu każdej sprawy. Ktokolwiek na cokolwiek poskarży się naszym szefom albo im się narazi natychmiast ma propozycję zamiany pokoju albo dokonuje się przeprowadzki bezpardonowo i wbrew woli. Słyszało i odczuwało to na własnej skórze bardzo wiele osób, ja również, a ci którzy proszą o zamianę pokoju nie otrzymują zgody, np. Jadzia moja sąsiadka, która nie chce mieszkać vis a vis Zygmunta, prosi o zamianę od lat a zgody brak.

Poskarżyła mi się Krysia, że jak poczuła się bardzo źle i poprosiła o pomoc pielęgniarkę – miała wyraźną arytmię serca, to pielęgniarka starym sposobem obowiązującym w naszym Domu, podała jej neospazminę. To jest uniwersalny lek na wszystkie dolegliwości według naszej służby zdrowia, no jeszcze NOSPA. Ja w trakcie udaru również dostałam neospazminę; nikogo nie obchodziło, że nie mogę przyjmować niczego na uspokojenie. Ponadto Krysia opisała mi jak to pani kier. socjalna rewidowała paczkę którą otrzymała od rodziny. Nie dość, że przetrzymano tę paczkę na kwarantannie dłużej niż wszystkie inne to jeszcze otwierano fabrycznie zamknięty słoik z żelem przeciw bólowym. No i powiedzcie sami czy tacy ludzie zasługują na szacunek? Tak okazują swoją wyższość nad nami. Pomysłów na załatwianie problemów brak.

Że coś jest nie dla mnie to doświadczam bardzo często, wiem dobrze, że to specjalność pani kier. socjalno – rehabilitacyjnej. Ona tak właśnie mnie rehabilituje. W poprzednim wpisie wspomniałam o ankiecie którą przyniosła mi Agatka do podpisania; ponieważ jej nie podpisałam, musiałam oczywiście uzasadnić dlaczego. Ta ankieta to był panegiryk na cześć kierownictwa naszego Domu, a ja niestety mam duże wątpliwości co do pracy szefów. Przecież cały mój blog jest poświęcony nie tylko wątpliwościom ale i zarzutom. Najwięcej zarzutów miałam pod adresem działu, którego przedstawicielką była właśnie Agatka. Chodziło mi o to, że od 8 lat odsuwa się mnie od jakiejkolwiek działalności. Nie proponuje mi się nic. ( A nie samym chlebem człowiek żyje ). Przez te wszystkie lata mam rzucane kłody pod nogi nawet wówczas jak sama coś wymyślę i jestem w stanie przeprowadzić bez niczyjej pomocy. Przywykłam już do tego, ale to nie znaczy, że będę podpisywała bezmyślne pochwały, które kierownictwo sobie tworzy a mieszkańcy mają to podpisać i już. Agatka powtórzyła moje nie zadowolenie i jego powody swojej szefowej a ta z kolei wpadła na pomysł, że i owszem będzie propozycja z jej strony ale taka że ja sama ją odrzucę. Dlaczego tak myślę? Otóż, mam śpiewać w atrium, dla 5 osób z demencją, z którymi zajęcia prowadzi Dorotka. Dorotka przekazując mi tę propozycję czuła się bardzo nie zręcznie, nie zdarnie tłumaczyła mi dla kogo będę ewentualnie śpiewała. ( Nie raz udowadniałam, że kocham tych ludzi. Lubię z nimi być, bo są jak kochane dzieci ). Jeszcze tydzień temu Kasia nie pozwoliła mi się zbliżyć do grupy z którą miała zajęcia a teraz Dorotka proponuje mi zajęcia z podobną grupą. Jak proponuje mi się śpiewanie, to już się mnie nie zatrzyma. Ta propozycja obudziła we mnie mój zwierzęcy wręcz instynkt do czegoś co ciągle kocham i w czym się zatracam. Nie miałam czasu żeby się przygotować do spotkania bo to było ” dziś pytanie, dziś odpowiedź ” ale pomysły rodzą się w mojej głowie natychmiast. Przygotowałam dwa warianty wejść jako przerywniki w pracy Dorotki. Praca Dorotki polegała na tym, żeby pobudzić do myślenia i aktywności ludzi z demencją. Tak więc jak jeszcze nie są zmęczeni to pośpiewają razem ze mną piosenki z naszego dzieciństwa, bo je pamiętają – ” Stary niedźwiedź ” Stoi różyczka ” ” Mam chusteczkę haftowaną” a jak już będą robili wysiadkę to będą melodie na rozbudzenie. Śpiewając uzmysłowiłam sobie, że nawet moje tycie jest uzależnione od braku śpiewania. Śpiew z zaangażowaniem spala bardzo dużo kalorii. Utrata kalorii jest porównywalna z chodzeniem po schodach. Także szanowna pani kierownik działu socjalno – rehabilitacyjnego już mnie nie zatrzyma. Najlepiej byłoby żebym mogła śpiewać ganiając po lesie. NIESTETY NIEWOLA no i starość. Jestem taki chojrak a na drugich zajęciach szybciej zrobiłam wysiadkę od tych których miałam rozweselać. Było przed burzą i serce mi wysiadło. Myślę też, że półtorej godziny zajęć to stanowczo za długo. Dziwię się, że ci ludzie wytrzymują. No i jest tak jak myślałam, że będzie – dadzą pieskowi powąchać kiełbaskę a później pies usłyszy, że nie dla psa kiełbasa. Nie ma zajęć w atrium, podobno za zimno, ale już żeby mnie poinformować, że ich nie będzie to nie miał kto. Wyszłam do atrium raz i drugi, ludzie siedzą wygrzewając się na słoneczku, kartka na drzwiach wejściowych do atrium informuje o zajęciach a ich nie ma. Nie przywieziono tylko 3 osoby: Anielcię, Zytę i Irenkę i ich nieobecność stanowi o odwołaniu zajęć. W atrium było 7 osób, które jak mnie zobaczyły od razu spytały co będziemy śpiewać ale nie było sprzętu. A zatem od jutra będę przychodziła do atrium przygotowana do śpiewania, z odpowiednim, swoim sprzętem.

Dzisiaj w telewizji usłyszałam, że korona wirus nasila swoje działanie. Gdzieś w Polsce, w jakimś Domu Opieki zainfekował około stu osób. Szlak mnie trafił bo przypomniałam jak kilka dni temu przyszła do mnie znajoma z zakupami o które prosiłam a pielęgniarka która po ostrej wymianie zdań, otworzyła drzwi do budynku nie dość, że była bez maseczki i rękawiczek, to zamiast odebrać zakup i nie oddając mi przesłać go do dwudniowej kwarantanny rzuciła się w objęcia owej pani. One się ściskały a ja wzięłam zakup, podałam pieniądze i zostawiając ich w objęciach poszłam sobie. Miło, że moja znajoma jest darzona taką sympatią ale owa znajoma miała chociaż maseczkę i bardzo głupią minę będąc w objęciach naszej pielęgniarki. Chyba nikogo nie dziwi, że szlak mnie trafił – jestem od ponad czterech miesięcy w ostrej kwarantannie a taki wydawałoby się drobny incydent może zamknąć nas na dodatkowe długie miesiące. Przecież owa pielęgniarka będzie roznosić za chwilę leki po całym naszym ogromnym budynku. Obie panie były zdrowe ale i obie panie przebywają wśród różnych ludzi, żyją prawie normalnym życiem i nigdy nie wiadomo co i kiedy może ich spotkać, a za ich pośrednictwem i nas – uwięzionych. Mam nadzieję, że kierownictwo Domu przegląda nagrania z kamer, które są umieszczone dookoła budynku i odpowiednio zajmie się sprawą. Panie ściskały się pod samą kamerą. Mieszkańcy ponoszą konsekwencje niewłaściwego zachowania się, a co z personelem?

Tego mądrego powiedzenia mnie powtarzać nie trzeba, każdą krzywdę wyrządzoną drugiemu człowiekowi odbieram bardzo osobiście. I bardzo mnie dziwi jeśli osoba będąca w takiej samej sytuacji zależności od personelu DPS nie rozumie mojego przerażenia. Już wyjaśniam o co mi chodzi. Otóż, pewnego poranka, w porze wydawania śniadania, musiałam odczekać aż wózek ze śniadaniem przejedzie przez część korytarza żeby dostać się do windy. Miałam więc możliwość przyjrzenia się procesowi wydawania posiłków. W pewnym momencie zobaczyłam, że z wózka coś się wylewa i zalewa korytarz. Jedna z pań wydających posiłki chwyciła mopa i zaczęła wycierać podłogę. Ponieważ mop nie zdawał egzaminu druga z pań wpadła do pokoju osoby leżącej wzięła z jej łazienki dwa ręczniki i powycierała tymi ręcznikami podłogę na korytarzu. Struchlałam, panie pokojowe okazały kompletny brak szacunku do swoich podopiecznych i ich własności, na dodatek żadna z pań, po umyciu podłogi nie umyła rąk i spokojnie wznowiły wydawanie posiłków. ( Chyba nikt się nie dziwi, że posiłki biorę osobiście i bezpośrednio z kuchni ). Opowiadam o tym incydencie jednej z mieszkanek, a od niej słyszę – no i co przecież zaniosą ręczniki do pralni i po wszystkim. Czyli, że nie miałabyś nic przeciwko temu żeby i twoje ręczniki posłużyły jako ścierki do podłogi – pytam. O broń Boże, zrobiłabym piekło, a tymi ręcznikami dostałyby w ten głupi łeb. A zatem innym można robić świństwa, oby nie mnie. NIE GODZĘ SIĘ Z TYM !

Któregoś dnia powiedziałam kilka nie miłych słów panu odpowiedzialnemu za administrację naszego Domu. Panu, który był wzorem do naśladowania w podejściu do mieszkańców naszego DPS. Chodziło mi o potraktowanie Witka przenosząc go do pokoju w którym rozpoczęto remont. Przypomniałam mu, że jeszcze nie dawno byłam nim zachwycona i modliłam się żeby ów pan nigdy się nie zmienił. Zapewniał mnie wówczas, że będzie się starał. I co ? Po raz pierwszy w całym moim życiu Bozia mnie nie wysłuchała. Wszedł pan między wrony i kracze pan jak one. A one przebrzydle kraczą. Nie mógł pan wyrazić swojego sprzeciwu na przeniesienie Witka do remontowanego pomieszczenia? Proszę zapamiętać, że człowiek jest najważniejszy, CZŁOWIEK ! Pan kierownik, ( a nawet zastępca dyrektora ), poskarżył się na mnie do pani dyrektor. Pani dyrektor, swoim zwyczajem, odwracając kota ogonem, przyszła do atrium w porze mojej gimnastyki, czyli bardzo wcześnie, jeszcze przed rozpoczęciem swojej pracy, i bardzo grzecznie zadawała mi pytania – czy jestem przeciwna rygorom wprowadzonym na czas kwarantanny. Nie, nie jestem. Czy pozwoliłaby pani żeby mieszkaniec samowolnie opuścił teren DPS. Nie, nie pozwoliłabym na to. Czyli, że pan Witek słusznie był na kwarantannie. Słusznie. Ponieważ po raz drugi dopuścił się wyjścia poza teren to jak pani myśli, słusznie zmieniliśmy mu pokój. Słusznie ale po remoncie. Pokój, w którym odbywał on kwarantannę do dziś stoi pusty, czyli od trzech tygodni. Można było skończyć remont, posprzątać i pomóc mu się przenieść. Cieszę się, że jest pani zgodna z nami odnośnie kwarantanny. No i jak rozmawiać z takim człowiekiem? Nie zgadzam się z ich traktowaniem ludzi, a pani dyrektor z tej rozmowy wysnuła wniosek, że ze wszystkim się zgadzam. Nie na darmo moja pani adwokat uczuliła mnie żebym zwracała baczną uwagę na każde słowo w pismach które otrzymuję od naszej dyrekcji.

Kochana dyrekcjo, zanim podejmiecie jakąkolwiek decyzję przenieście ją na własny grunt. Pomyślnie o swoich rodzicach czy dziadkach – czy przenieślibyście ich do remontowanego pomieszczenia? Panie kierowniku ! Jak planował pan remont mojego pokoju ( który nie doszedł do skutku), to zadał mi pan pytanie – czy będę miała gdzie się przenieść na czas remontu. A ja Wam przypominam, że i wasi rodzice i dziadkowie wasi i ja i Witek – wszyscy jesteśmy ludźmi.

Jeszcze tego samego dnia przyszła do mnie Agatka z ankietą do podpisania, że wszystkim co dzieje się w naszym Domu jestem zachwycona. Przykro mi ale nie podpisałam. Spytałam czy mogę rozczłonkować pytania i wyraźnie wyodrębnić co mi się podoba a co nie. Agatka nie zgodziła się, zabrała ankietę i wyszła. Zaraz po niej przyszedł do mnie psycholog; tak długo namawiał do rozmowy aż się zgodziłam, tylko zupełnie nie wiem po co.