Prababcia102

Jak już pisałam pan NIKT uważa się za doradcę pani dyrektor i podsuwa jej coraz to lepsze pomysły. Ponieważ wie, że głównym celem szefowej jest oszczędność, wpadł na genialny pomysł żeby tych podopiecznych którzy mają małe emerytury porozsyłać po różnych tańszych domach opieki, w których są wyłącznie pokoje wieloosobowe. Nie pomyślał, że trzeba byłoby wysiedlić połowę mieszkańców i siebie i panią NIKT również. Jemu do głowy nie przyszło, że jego guru ma jedną z najniższych emerytur. Po strojach widać bogactwo tak więc myślał, że służy zamożnej pani. Ta pani, niestety, wszystko otrzymywała od dyrekcji Domu i stąd taka nienawiść do mnie, przyczyniłam się bowiem do wyschnięcia źródełka zysków. Jeśli by doszło do realizacji pomysłu pana NIKT , to pani NIKT zniszczyłaby go. Autor pomysłu nawet nie wie co musiałby przeżywać. Leżałby i kwiczał w dołku przez siebie wykopanym.

W niedzielę nie poszłam na mszę do naszej kaplicy ponieważ chciałam ją wysłuchać z radioli. Transmitowanie mszy przez radiolę to nowy i bardzo dobry pomysł, ponieważ większość naszych podopiecznych jest leżąca. Jednak żeby móc z przyjemnością wysłuchać mszy wszystko musi grać. Dlatego właśnie chciałam posłuchać – czy w odpowiedniej odległości jest ustawiony mikrofon, czy nie rezonuje. Czy głośność dla słuchających jest odpowiednia. Niestety nic z tego, transmisji nie było, dlaczego nie wiem. Pewnie naszemu kościelnemu nie przyszło do głowy, że nie wystarczy włączyć mikrofon trzeba też włączyć całą radiostację, która znajduje się w poczekalni u pielęgniarek.

Z dobrych wiadomości to powrót do pracy Agatki. Aż się boję żeby nie było tak jak z Magdą która po dwóch latach nieobecności wróciła do pracy a po miesiącu już odeszła na stałe. To były i są dwie osoby z którymi lubiłam pracować. Nic na to nie poradzę, że lubię poważne osoby nie wariatuńciów. Szczerze mówiąc to nikt tu u nas nie lubi pisków i krzyków ale nikt nie chce o tym mówić oficjalnie, nie chcą się narażać. W każdym razie spróbuję porozmawiać z p. kierownik socjalną o wznowieniu moich zajęć komputerowych. Chciałabym raz w tygodniu poćwiczyć to czego ” nauczyłam się ” na kursie. To nauczyłam się wzięłam w cudzysłów bo tak naprawdę niczego nie nauczyłam się. Za to opanowałam swojego smartfona. Ta nauka doprowadzała mnie do szału. Najdłużej nie mogłam nauczyć się odbioru przychodzących rozmów. Od każdego słyszałam – leciutko naciśnij zieloną słuchawkę. U mnie dotknięcie zielonej słuchawki rozłączało rozmowę. Kupiłam więc sobie ” długopis ” z gumką, myślałam, że może moje palce są nie takie jak u innych. Okazało się, że z odbiorem telefonu w moim smartfonie nie ma nic wspólnego zielona słuchawka, no może tyle, że od kółka które jest pomiędzy słuchawkami muszę przejechać palcem w kierunku zielonej słuchawki. Ot i cała filozofia. Wszystko inne już potrafię.

Problem Eli to wydawałoby się zupełny drobiazg – nocne skurcze nóg, ale lek jaki dostała na tę dolegliwość zwalają z nóg – to Aspargin. Daje on tyle co poplucie na ranę i czekanie aż się zagoi. Poszłam z Elą do pielęgniarek i poprosiłam w jej imieniu o porządny magnez. Magnez jest bez recepty tak więc wydawało mi się, że wystarczyłby telefon do apteki która przywozi do nas leki codziennie wieczorem i po sprawie; okazało się, że apteka już nie przyjeżdża do nas codziennie i na głupi magnez trzeba poczekać dwa dni. Dwa dni dla osoby cierpiącej to bardzo długo. To dwie nie przespane noce. Druga sprawa, również dotycząca Eli, to trudności w połykaniu leków. Ela rozdrabnia tabletki, zalewa wodą i wypija. ELA, na litość boską, jesteś typowym szewcem który bez butów chodzi – 40 lat pracy w szpitalu i ty nie wiesz, że są leki w płynie lub rozpuszczalne, np. magnez jest musujący i smakuje jak oranżadka. Na to ELA – jak pracowałam w szpitalu to byłam zdrowa, nie interesowały mnie leki. Taka odpowiedź również może zwalić z nóg. Właśnie o tego typu sprawach nas podopiecznych DPSu powinien wiedzieć nasz opiekun i pomagać nam w rozjaśnieniu sprawy. Ela o wszystkim wiedziała ale nie pamięta już prawie nic. Jest 10 lat starsza ode mnie. Jeszcze dwa lata temu była całkiem kumata a teraz to tylko sprawia wrażenie kumatej. Chodziłyśmy na spacery i zaśmiewałyśmy się ze wszystkiego. Teraz Ela opowiada w kółko to samo i to nie jest do śmiechu a wręcz przeciwnie. Na spacery Ela też już prawie nie chodzi a jeśli już to jej chodzenie jest tak powolne, że to już nie dla mnie – mnie to męczy i po powrocie z takiego spaceru padam skonana. Także Ela dobrała sobie do spacerów Jadzię, Jadzia ma duże problemy z chodzeniem tak więc dwa żółwiki spacerują razem ja do nich czasem dochodzę na koniec ich spaceru. One wiedzą, że ja to oblatywacz a one to dwa żółwie. Bardzo mi szkoda tych szarych komórek Eli. Miałyśmy takie samo poczucie humoru które przez parę lat trzymało nas w ryzach psychicznych. W ten właśnie sposób odchodzą od nas osoby, jeśli nie fizycznie to uciekają psychicznie. Za takimi osobami później się tęskni, nawet jak one są.

Jedna z mieszkanek przyniosła mi do przeczytania nasz aktualny Głos Seniora. Wszystko w nim po staremu z wyjątkiem jednego – wreszcie jakiś artykuł, no raczej artykulik, króciutki, chwalebny na cześć gościa który był u nas z wizytą, na cześć Biskupa naszej Diecezji. Artykuł napisany przez naszego kościelnego, czyli Pana Nikt. Jak dla mnie to była modlitwa do Jego Eminencji, ekscelencji i świętobliwości. Czytając ten artykuł odniosłam wrażenie, że autor jak padł na kolana przed Jego Świętobliwością, to nie mógł się podnieść i w takiej pozycji pisał. Moim zdaniem autor tego artykułu powinien resztę życia spędzić na klęczkach albo odciąć się od swojego Guru, czyli pani Nikt, bo to ni jak nie współgra. Przypomnę jakim człowiekiem jest osoba która kieruje całym życiem pana Nikt. Najprostszym przypomnieniem będzie zacytowanie treści esemesa który został wysłany do mnie przed laty, a którego inicjatorką była pani Nikt. Otóż, pięć pań ( Krystyna Cz. Marianna Kos. Maria Kar, Bronisława Kul. i Janina Mar.) przy mocno zakrapianym Sylwestrze, ( owe panie zakrapiały sobie każdy dzień, nie tylko Sylwestra ) postanowiło wyładować swoją nienawiść do mnie wysyłając właśnie owego esemesa z życzeniami: – ” żebyś dostała wylewu, żebyś przestała mówić i chodzić, to my się tobą zajmiemy . Popamiętasz nas i zdechniesz pod naszą opieką a my zatańczymy na twoim grobie”. Oczywiście jak panie wytrzeźwiały to zniszczyły komórkę z której wysłały tego esemesa, nie przyszło im do głowy, że to nie wystarczy, że wszystkie dane pozostały w mojej komórce. Treść esemesa dobitnie świadczy o charakterach owych pań dla których pani Nikt była ich guru. Żebym dostała tę przesyłkę teraz, kiedy opisuję ich niechlubną działalność na swoim blogu, to mogłabym to jakoś zrozumieć, ale wówczas nie usłyszały ode mnie ani jednego przykrego słowa, nie okazałam im żadnego niegrzecznego gestu. Razem pracowałyśmy tworząc programy artystyczne, aż tu nagle bum… przyszedł rozkaz z góry i panie zwarte i gotowe do działań. Balon, którym były owinięte wszystkie przebrzydłe cechy charakteru owych pań, pękł i obornik się wylał. Przykro mi, że żadna z pań nie zatańczy na moim grobie – trzy już pożegnały ten padół łez, dwie ledwie powłóczą nagami. Treść tego esemesa prawie się spełniła – miałam wprawdzie udar nie wylew, ale i nie mówiłam i nie chodziłam. I stał się cud, prawie wszystko wróciło do normy mimo utrudnień celowych ze strony dyrekcji DPS. chociaż w dalszą drogę zawsze muszę się wspomóc chodzikiem ale już go nawet polubiłam. Dyrekcja naszego Domu znała dobrze treść tego przebrzydłego esemesa i nie zrobiła z tym nic a wręcz odwrotnie jest nadal uniżona względem pani Nikt. Ja wstydziłabym się takiej znajomości. Wyobraźcie sobie, że Agnieszka – socjalna sugerowała mi przyjaźń z panią i panem Nikt. Coś obrzydliwego.

Wreszcie ukończyłam kurs komputerowy. Na ostatnie zajęcia chodziłam wbrew swojej woli, no ale jak się coś zaczęło to należy skończyć. Podsumowując, to w głowie zostało tylko to, że coś można zrobić ale czy potrafię to zrobić to wątpię. Bardzo się dziwię naszej Oli – prowadzącej szkolenie, że dawała radę – w grupie ośmiu osób każda z osób o innym stopniu zaawansowania, od 0 do 10 punktów wiedzy o komputerze. Każda z osób chciała się dowiedzieć czegoś innego. Osoby potrafiące wszystko angażowały się w pomoc innym i przez to wprowadzały chaos, którego Ola nie była w stanie czasem opanować, a podobno byłyśmy najspokojniejszą grupą żądną wiedzy. A zatem rekrutacja do poszczególnych grup była bez pomyślunku. Kursy rozpoczęło około 15 grup i w każdej ten sam problem – ogromne zróżnicowanie; a to takie proste – podzielić grupy pod względem umiejętności, przecież w ankietach wpisywaliśmy informację o poziomie swojej wiedzy; wszystkim byłoby łatwiej i prowadzącym i uczącym się. Jednak co by nie mówić to była to grupa wspaniałych ludzi zawsze życzliwych i uśmiechniętych. Edukacja zakończona jednak my zgodnie z umową którą podpisaliśmy, będziemy spotykać się raz w miesiącu przez najbliższe trzy miesiące. Na pewno będą to miłe spotkania zwłaszcza, że już zaplanowałyśmy eksponowanie swoich zdolności wokalnych. Pisałam już, że chyba warunkiem przyjęcia do naszej grupy były te właśnie zdolności bo wszystkie byłyśmy śpiewające – i to Jak!

Od poniedziałku tak jak obiecałam zajęłam się sprawą Krysi. Okazało się, że Krysia ma pracownika pierwszego kontaktu, jest nim Pani Ela – pracownik socjalny. Ela jest bardzo fajnym człowiekiem, tak więc wystarczyło tylko zachęcić Krysię do częstszych rozmów ze swoim opiekunem. Podobno w sprawie pieniędzy Krysia zwracała się wielokrotnie z mnóstwem pytań ale o szczegółach odpowiedzi zapominała. Według opiekunki, Krysia chowa pieniądze w różnych miejscach a później nie może ich znaleźć i twierdzi stanowczo, że nie dostała. Pytałam ją – a skąd masz kawę, słodycze, za darmo ci ktoś daje, Krysia nie wie co odpowiedzieć. W zawrotnym tempie zanikają u Krysi szare komórki. Ten problem zaniku pamięci to jest przekleństwo naszego Domu, właśnie to tempo zanikania. Ludzie przychodzą w miarę normalni, bardzo szybko błądzą nie wiedząc o co chodzi i raptem słyszysz, że już nie chodzą, są osobami leżącymi. Każdy z nas coś zapomina w danym momencie ale zapomnieć, że w sprawie swoich pieniędzy byłaś już w księgowości dziesięć razy jest przerażające. Na nas starych trzeba uważać tak samo jak na dzieci bo nie wiadomo kiedy możemy sobie naputać biedy. Jestem osobą jeszcze myślącą i to muszę uważać na każdym kroku. Oto przykład : sama wykupuję leki. W aptece farmaceutka się pomyliła i wydała mi lek niby o takiej samej nazwie ( i tu i tu HEXAL tylko, że jeden na arytmię a drugi na cholesterol. Na cholesterol zdwoiłabym dawkę, ponieważ już przyjmuję a na arytmię nie miałabym leku. Zauważyłam to dopiero w domu. Ja to zauważyłam a 80% naszych mieszkańców nie. Niestety u nas często dochodzi do pomyłek, bo w naszym labiryncie można dostać zawrotu głowy.

Staram się jak mogę ćwiczyć swoją pamięć – urządzam sobie zgadywanki Jaka to melodia słuchając radia i widzę, że coraz częściej jest – no mam na końcu języka, wiem na pewno, a powiem dopiero za godzinę. Dlatego chodzę na kurs komputerowy i nie rezygnuję z żadnych ćwiczeń umysłowych. Któregoś dnia oglądałam w telewizji na TVP Kultura film pt . ” Jeszcze nie wieczór” z przecudowną obsadą, film o problemach ludzi w podeszłym wieku; jak oni walczą o to żeby coś robić a ich motto życiowe to nie rezygnować z niczego. Zapamiętałam kwestię Jana Nowickiego która brzmi tak: ” powolna rezygnacja to stara śpiewka co nam do uszu płynie i płynie, godzina po godzinie „. Przeniosłam wartości tego filmu na grunt naszego DPSu i z bólem serca stwierdziłam, że odsuwanie mnie od wszelkiej działalności było działaniem z premedytacją służące zanikaniu komórek tych jeszcze szarych. Nie udało się, mnie to cieszy a dyrekcję boli, tyle trudu poszło na marne. Udar niszczy mózg, i jest nie porównywalnie gorzej ale z tym można żyć.

W poniedziałek znów muszę iść do księgowości w sprawie trzynastej emerytury pani Marianny. Przyszła do mnie z płaczem żebym pomogła wyjaśnić . Przyszła w dość licznym towarzystwie któremu tłumaczyłam – czy nie lepiej byłoby od razu do księgowości a nie do mnie, do nie potrzebnego pośrednika. Towarzystwo się uparło, że ja to zrobię lepiej a więc zrobię tak jak sobie życzą.

…stał się fundamentem. Te słowa to motto dzisiejszej ewangelii pasujące do naszych spraw codziennych.Jak zwykle trochę się zebrało tych naszych spraw codziennych. W sobotę wybrałam się dwa piętra wyżej żeby zobaczyć kto ma dyżur w portierni, a nóż ktoś młody zdolny to poćwiczę na smartfonie pod okiem tychże. Utknęłam na korytarzu jak zobaczyłam zapłakaną Krysię. Już kiedyś pisałam o Krysi jak została pobita przez jedną z Halinek i to w swoim pokoju, a za karę – tak to odebrała Krysia – została przeniesiona do innego pokoju. Na domiar złego do pokoju w którym mieszkała owa Halinka. To był kompletny bezsens, ta zamiana pokoi, ale dyrekcja uważała, że postąpiła nader mądrze, Krysia natomiast poczuła się upokorzona i to upokorzenie czuje do dziś. Nie dość, że ją pobito to jeszcze ją upodlono a agresora wywyższono. Według Krysi pokój w którym mieszkała był bez porównania lepszy, a zatem została ukarana za czyjeś złe zachowanie. Nikt nie pytał ją o zdanie i to właśnie jest wzgarda. Krysi marzeniem jest wyprowadzka z naszego Domu nawet pod most. Moje tłumaczenia, że źle kombinuje długo nie docierały do Krysi. W końcu, po godzinie usłyszałam – jak dobrze, że ciebie spotkałam. Obiecałam Krysi, że załatwimy dla niej pracownika pierwszego kontaktu który będzie się nią interesował i pomagał we wszystkim, że w poniedziałek pójdę z nią do księgowości żeby Kasia wytłumaczyła jej co dzieje się z emeryturą. Krysia twierdzi, że nie dostaje ani grosza. Tak, że sprawą Krysi zajmiemy się w poniedziałek. Przeprowadzka Krysi miała miejsce już dwa lata temu a teraz podczas naszej rozmowy dołączyła do nas Jadzia – co oni z tymi przeprowadzkami – spytała, teraz biorą się za mnie i wyraźnie dają do zrozumienia, że nie podoba im się brak mojej zgody. Ja nie będę taka jak ty Krysiu i nie pozwolę sobie w kaszę dmuchać. Kiedyś tak wzgardzono Panią Tamarą i jej przymusową przeprowadzką, to upokorzenie Tamara odczuwa do dziś. Ja wszelkie upokorzenia odbierałam przez 10 lat, tak więc proszę się nie dziwić, że o nich nie zapominam.

W niedzielę, po mszy zaczepiła mnie Józia i przedstawiła sprawę która ją oburzyła. Józia, od czasu do czasu zagląda do Marii Kar. która jest opuszczona przez wszystkich a kiedyś to był fundament na którym opierały się wszystkie najgorsze świństwa kierowane pod moim i nie tylko adresem. Obie panie przez lata śpiewały razem w chórze i teraz Józia czuje się w obowiązku zaopiekowania się nią. Opowiada mi często o Marii, ja te opowiadania kategorycznie przerywam twierdząc, że Maria ma to na co zasłużyła. Była wieloletnim podnóżkiem pani NIKT ( tak jak teraz jest nim pan NIKT ) niech więc ona zajmuje się nią. Józia opowiada dalej – zaczepiłam księdza i pytam – czy zagląda czasem do Marii Kar.- no nie odpowiada ksiądz. A nie powinien ksiądz czasem do niej zajrzeć, pyta Józia. Chyba powinienem, odparł ksiądz. Sprawa byłaby zakończona gdyby nie aroganckie wtrącenie się pana NIKT, który popierany latami przez dyrekcję ma przewrócone w głowie i lubi wszystkich pouczać. Pan NIKT w ostrym tonie zwrócił się do Józi- proszę nie mówić księdzu co ma robić. A Józia na to – jesteś też doradcą księdza, bo moim zdaniem tylko kościelnym. Wywiązała się nie przyjemna dyskusja. To są skutki wywyższania jednych przed drugimi. Pan NIKT ma kompletnie przewrócone w głowie i nie zważa na to co czyni.

A teraz z innej beczki; w sobotę były rozdawane kwiatki na balkony i do ogródków, skorzystałam z tego i ja. Mam nawet obiecaną ziemię do ogródka, tak więc we wtorek będę pracowała przy sadzeniu kwiatów.

Dowiedziałam się, że znacznie powiększyło się grono czytelników mojego pamiętnika i na dodatek są to nowi pracownicy naszego DPSu – dziękuję, jest mi bardzo miło. Wniosek z tego, że ” starzy ” pracownicy informują tych nowych o tym co warto wiedzieć.

Musiałam ten fakt zaznaczyć na swoim blogu – 5 maja i śnieg? 45 lat temu maszerowaliśmy w zaśnieżonym pochodzie 1 majowym, ale żeby aż 5 maja. Ja akurat w tym pochodzie nie maszerowałam ale mój mąż wziął nasze córki i poszedł z nimi na pochód. Ci co teraz wypierają się tych marszów pierwszomajowych dziwią mnie bardzo. Od najmłodszych lat lubiłam pochody pierwszomajowe. Było kolorowo, wesoło; po pochodzie szliśmy na lody, czy oranżadę, z całymi rodzinami. Pamiętam jak dziś swój pochód pierwszomajowy jako siedmiolatka – cała klasa jechała na platformie ciężarówki i było bardzo fajnie

A co u nas: tego jeszcze nie było, urabiana przez dyrekcję Wanda przyszła do mnie ze skargą właśnie na dyrekcję – ” odgadłam konkurs a nagrodę dostał ktoś inny „. Usiłowałam jej wytłumaczyć, że pewnie nie była pierwsza i dlatego tak się stało, że to nie wystarczy odgadnąć ale jeszcze trzeba być pierwszym. Dziwi mnie to bardzo – konkurs prymitywny nagrody byle jakie a ludzie złaknieni nagradzania, wyróżnień. Tak więc droga dyrekcjo oto rada dla was – takich duperelek jakimi obdarowujecie nagrodzonych jest całe mnóstwo w pracowni plastycznej powinniście obdarować nimi każdego kto weźmie udział w konkursie. Wanda stanowi nie zbity przykład, że nie powinniście nikogo wyróżniać w swoim nadskakiwaniu ponieważ później zostaje w głowie – ” jestem najważniejsza”, a tu okazuje się, że nie.

A co na moim kursie – pytacie; nie wiem czy coś zostanie w głowie. Wiem tyle, że komputer ma wiele możliwości, że trzeba uważnie czytać każdą informację, każdą instrukcję a później pomyśleć logicznie, a przede wszystkim mieć odwagę żeby coś zrobić. Ja do tej pory korzystając z zajęć komputerowych ( jeśli one były ) w naszym DPSie prosiłam żeby prowadzący zrobił to co chciałam i już; teraz jeśli uda mi się dogadać z dyrekcją o wznowienie co tygodniowych zajęć komputerowych będę chciała wszystko robić sama tylko pod czujnym okiem prowadzącego. Chciałabym praktycznie powtórzyć cały kurs. Ale na początek to muszę nauczyć się swojego nowego telefonu – smartfona, ( zafundowałam go sobie z otrzymanej trzynastej emerytury ). Na razie nie umiem nawet odebrać skierowanej do mnie rozmowy ani nawet zadzwonić do kogoś bez problemu. Muszę też przyzwyczaić się do nowego dzwonka, jak dotąd w ogóle na niego nie reaguję. Myślę, że się wszystkiego pomalutku nauczę, pod warunkiem, że ta moja starość będzie odpowiednio długa.

Kiepsko mi idzie to moje szkolenie komputerowe. Na zajęciach wszystko umiem, jeśli na moment się zawieszę, to Anioł który siedzi obok mnie natychmiast mną właściwie kieruje. W konsekwencji wszystkie zadania wykonuję jak należy. Tylko tyle, że to wszystko dzieje się na zajęciach, natomiast w domu niczego nie pamiętam. Niestety mój Anioł idzie do swojego domu. Tym Aniołem jest koleżanka siedząca obok mnie – Halinka. Poznałyśmy się 20 lat temu. Jak przeszłam na wcześniejszą emeryturę króciutko pracowałam w Domu Kultury gdzie pracowała właśnie Halinka, osóbka około 3 lat starsza od mojej córki. Jak spotkałyśmy się na kursie natychmiast skumałyśmy się. Na zajęciach siedzimy obok siebie także Halinka dobrze widzi moje błędy i natychmiast je koryguje. Halinka jest urodzonym pedagogiem i opiekunem niedorajdów takich jak ja. Umie pięknie tłumaczyć. Wszystkie panie z naszej grupy korzystają z jej pomocy. Ja mam to szczęście, że siedzimy obok siebie. Ten mój Anioł ” ma komputer w małym palcu ” , umie wszystko i na dodatek umie wytłumaczyć. Na pytanie – po co Ci ten kurs ? odpowiada – żeby nie płakać w pustym domu. Wczoraj – 30 kwietnia, zakończyliśmy na kursie prace dotyczące WORDA i przeszliśmy do INTERNETU. Zaczęliśmy wyszukiwać w nim to co nas interesuje, okazało się, że wszystkie nas ( w naszej grupie są same panie ) interesują piosenki. Zajęcia zakończyły się pięknym śpiewem, naprawdę pięknym śpiewem na głosy. Aż trudno uwierzyć ale wszystkie Panie będące w tym dniu na zajęciach były albo nawet są związane ze śpiewem. Przez moment pomyślałam nawet, że właśnie śpiew stał się kryterium doboru do naszej grupy. Nasza informatyczka prowadząca zajęcia usiłowała wprowadzać nas w inne sfery INTERNETU ale w końcu przełożyła to na czas po MAJÓWCE. Nasz chór zakończył zajęcia śpiewając pięknie, na głosy piosenkę pt. ” Milion purpurowych róż ” .

Najpierw odpowiem Józi odnośnie diety cukrzycowej. Kochanie, powinnaś się cieszyć przecież pan doktor stwierdził, że nie masz cukrzycy. Ale mogę mieć – wykrzykiwała Józia. Józia, jeśli tak bardzo zależy ci na tej kanapce którą dostawałaś o godzinie 16 to idź o tej porze do kuchni i na pewno dostaniesz. Dziwi mnie trochę fakt, że ten drobny posiłek dla cukrzyków został przeniesiony z godziny 16 i dołączony do kolacji. Czyli, że tę dodatkową kanapkę można zjeść w nocy, a pomiędzy obiadem a kolacją jest 5 godzin przerwy. Zdaje mi się , że to coś nie tak, ale nie będę zabierała głosu ponieważ w tym temacie są mądrzejsi ode mnie. Józi wytłumaczyłam na tyle na ile umiałam. Chyba jednak nie usatysfakcjonowałam Jej. Ja natomiast poczułam się usatysfakcjonowana, że sprawę diety cukrzycowej tak starannie usiłowała mi wytłumaczyć nasza dietetyczka i to na prośbę dyrekcji. Droga dyrekcjo, żebyście w taki sposób podchodzili do różnych skarg pisanych do was i o was, czyli tłumaczyli cierpliwie, albo tłumaczyli się, to może ci co piszą przestaliby to robić. Żebyście grzecznie porozmawiali z Witkiem czy Antosiem to może ci panowie zaprzestaliby swojej beletrystyki. Ze mną to jest trochę gorsza sprawa, ja po prostu szukam dla siebie zajęcia. Należę do ludzi czynu. Przypomnę – odsunęliście mnie od jakichkolwiek zajęć – ” a człowiek coś robić musi, bo inaczej się udusi”. Tak więc ja pisać nie przestanę bo coś robić muszę. Do tego co robiłam kiedyś już serca nie mam. Wszystko co robię to muszę robić z pasją. Teraz z pasją uczę się jak otworzyć nowy folder, jak coś wyciąć, wkleić czy przenieść. A wy myślcie jak zabrać mi tę przyjemność bo to jest wasza specjalność. Jak już wymyślicie to zaręczam, że znajdę coś nowego co mnie pochłonie bez reszty. Z satysfakcją przechodzę koło osób które współdziałały z dyrekcją żeby mnie unicestwić. Z tej bandy zostały już tylko dwie osoby w tym tylko jedna jako tako myśląca – to pani NIKT. O świństwach których doznałam w tym domu i które były pod dyrekcją jednej i drugiej pani dyrektor, nie zapomnę nigdy. One już mnie nie bolą; jeśli już to tylko skutki po udarze. A mój udar to wasze szczytowe osiągnięcie. Świństwa wyrządzane przez was już nie bolą, ale nie zapomnę o nich nigdy i będę nieustannie przypominała. Ci ludzie którzy widzą w was jakieś człowieczeństwo muszą zrozumieć, że to pozór.

Za oknem jest tak pięknie a u mnie gorzkie żale…

Długo nie pisałam ponieważ najpierw były zajęcia w ogródku poprawiane po mnie przez dziki i przez mróz – ( ja głupia myślałam, że to już wiosna ), później zaczęłam uczęszczać na kurs komputerowy. I znów jak ta głupia zapisałam się na ten kurs – bo to dla emerytów to pewnie dam radę. Dopiero na zajęciach zobaczyłam, że emeryt emerytowi nie równy. Co innego sześćdziesiątka a co innego osiemdziesiątka. Po prostu nie wytrzymuję czasowo. Trzy i pół godziny zajęć z jedną przerwą to dla prababci za długo, zwłaszcza, że w sumie z wyjściem i powrotem do DPS zajmuje mi to 6 godz. Po powrocie padam i odpoczywam dwa dni. O powtórce materiału mowy nie ma bo ciągle jestem zmęczona. Ten kurs – to nie w kij dmuchał – organizatorem jest Uniwersytecki Wydział Informatyki. Ja dziękuję Bogu, że orientuję się o czym się mówi, ale z zapamiętaniem tego o czym jest mowa, to niestety będzie bardzo źle. Już od pierwszego momentu czułam szczególną opiekę nad sobą. Dawno nie odczuwałam aż takiej troski . Na pierwszym spotkaniu stałam się sensacją. Poszukiwano prababci blogerki. Byłam zaskoczona – wszyscy mnie tam znali, jedni jeszcze ze sceny a inni tylko z internetu, ale prawie wszyscy podawali informację o mnie z ust do ust a podczas przerwy co rusz ktoś mnie komuś przedstawiał. Na szczęście tak było tylko w pierwszym dniu. Źle się czułam ze świadomością iż wszyscy wiedzą o czym piszę, a ci co nie wiedzieli to teraz już wiedzą.

Po powrocie do DPSu od razu musiałam wysłuchać skarg. Zygmunt skarżył mi się, że pan NIKT tak go pchnął na drzwi, że ma sine ramię. To już nie pierwszy raz jak pan NIKT zaatakował Zygmunta – co na to Dyrekcja? Chyba nic bo pan NIKT jest ważniejszy od Zygmunta. Rozmawiałam z ludźmi, którzy to widzieli, ale ci wykręcają się żeby nie mieć z tym nic wspólnego. ” To tak zwani dobrzy ludzie „. Większość pytanych twierdzi, że nie rozumie Zygmunta, że on mówi raz tak raz siak. Tak więc poprosiłam go żeby mi pokazał kto go tak urządził, wskazał mi pana NIKT; człowieka z wyższym wykształceniem, podającego się za doradcę pani Dyrektor. WSTYD!!!

Zaczepiła mnie Halinka, która dowiedziała się, że ludzie przychodzą do mnie na skargę i poprosiła żebym znalazła dla niej czas, bo nie ma do kogo pożalić się. Pewnie, że znajdę czas i wysłucham.Przyszła do mnie Józia z informacją, że podwieczorek dla cukrzyków został połączony z kolacją i ona nie może się z tym pogodzić. Zrób coś – wykrzykiwała. Na pewno w poniedziałek ( dziś jest sobota ) zrobię dochodzenie w tej sprawie; bo jeśli to prawda, to znaczy, że nasza dyrekcja nie wie co to cukrzyca.

Był u mnie Stasiu, który mieszka w naszym DPS prawie tyle co ja a nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy – także wysłuchałam go uważnie. Stasiu zapisał się na wyjazd gościnny do innego DPS. Ogłoszenie wisiało około 10 dni z informacją, że ilość miejsc jest ograniczona. Stasiu zapisał się jako pierwszy a mimo to nie pojechał. Dyrekcja wybrała osoby które im odpowiadały a Stasia poinformowano, że wyjazdu nie będzie ponieważ zepsuł się samochód. WSTYD! ( Ten zepsuty samochód przyjechał po nas na rynek ). Droga Dyrekcjo, wróćcie do swoich starych zwyczajów szeptania na ucho wybrańcom, nie udawajcie, że jesteście w porządku, bo wszyscy wiedzą, że nie jesteście.

No i jedna dobra wiadomość od niedobrej recenzentki życia w DPSie. 13 kwietnia, w sobotę, w naszej stołówce odbył się koncert Żeńskiego Chóru Kameralnego ADVENTUS z udziałem aktorki Anny Samusionek jako prowadzącej. Chór, pod dyrekcją Mariusza Gebla śpiewał pieśni religijne. Pieśni śpiewane były w językach: angielskim, francuskim, ukraińskim, rosyjskim i oczywiście polskim. Śpiew był przepiękny. Pieśni angielskie były swingowane a ukraińskie śpiewane były na wzór dumek. Głosy artystów piękne, akordy czyściutkie pięknie brzmiące. Pani Anna Samusionek recytowała po polsku, teksty pieśni śpiewanych później w innym języku. W tym wypadku było coś nie tak z mikrofonem. Tekst był nie zrozumiały a mówiła go w końcu pierwszej klasy artystka. Wchodząc na salę usłyszałam głos pani kierownik socjalnej – ” jak dużo ludzi przyszło”. Szanowna pani kierownik to był nie zbity dowód, że ludzie znają się na pięknie.