Prababcia102

31 stycznia 2014 r.  przyjechała do naszego domu telewizja. Pani redaktor zechciała porozmawiać na temat życia tutaj u nas. Nie chciałam się wypowiadać ponieważ za dużo we mnie jest żalu; a wypadałoby powiedzieć coś miłego, niestety byłoby to ze szkodą dla mojej psychiki. Czytaj dalej „Część III, strona 14”

Treść pisma musiała dotrzeć do szanownej pani dyrektor i pewnie dostała polecenie odgórne na zakończenie sporu. Ale co tam dla niej zalecenie odgórne kiedy ona waruje jak psiak przed siostrą przełożoną i szefową hołoty czyli Janiną  Markiew… Przysłała do mnie pracownicę socjalną –  panią Agnieszkę z informacją, że dziś tj. 27 grudnia czeka na mnie o godz. 10 u siebie w gabinecie. Czytaj dalej „Część III, strona 13”

Musiała być jakaś rozmowa dyrektorki z personelem – jak mnie traktować, bo rzuca się w oczy uniżoność personelu w stosunku do mnie. Ta uniżoność wcale nie jest mi potrzebna, potrzebna mi jest normalność. Tyle tylko, że ta normalność od czasu zmiany dyrektora nie teraz. Czytaj dalej „Część III, strona 12”

16 października  ma być spotkanie mieszkańców z panią dyrektor.  Nie chciałam na nie iść ale  wszyscy mi bliscy nalegali, że muszę pójść, nie może być tak, żeby byli tylko jej klakierzy. Poszłam – i po co ?  Po raz trzeci zebranie dotyczyło dietetyki. Czytaj dalej „Część III, strona 11”

Aż trudno uwierzyć ale pani dyrektor MOPS-u jest bardzo zainteresowana moją wyprowadzką i w tym celu przyszła do mnie osobiście. Wprawdzie nie można dać ogłoszenia do gazety w sprawie zamiany, mówi pani dyrektor, ale można sprawę załatwić wewnętrznie  z tym, że za zgodą Prezydenta. ( Od kiedy one potrzebują zgody Prezydenta na machlojki mieszkaniowe). Czytaj dalej „Część III, strona 10”

7 i 8 września, czyli przez sobotę i niedzielę, żeby nie zniweczyć  całotygodniowej, szpitalnej kuracji radości, nie wychodziłam z pokoju. Nie chcę stracić ani promila pogody ducha w którą zaopatruje mnie Oddział. Mimo, że  zrobiłam wysiadkę zdrowotnie to mam więcej radości w sobie niż gdybym była super zdrowa a zdana wyłącznie  na DPS.  Czytaj dalej „Część III, strona 9”

Nie jestem dumna z takiego poziomu rozmów ale tego typu odzywki to chleb powszedni w naszym domu. Chciałam mieć spokój to musiałam się odpowiednio dopasować do rozmówcy. To było takie trzask, prask, bez rozmyślań i bólu psychicznego. Czytaj dalej „Część III, strona 8”

Tak bardzo cieszyłam się poprawą samopoczucia, niestety do dnia dzisiejszego. Jutro będzie 2 września 2013r.  i listonosz jak co miesiąc przyniesie mi z banku 150 zł.  a mnie nie będzie, jestem przecież w szpitalu.  Napisałam wię taką prośbę  – upoważnienie, żeby listonosz zostawił pieniążki u nas w biurze.  Czytaj dalej „Część III, strona 7”

Miałam bardzo mieszane uczucia przyjmując osoby skarżące się u siebie w pokoju. Z jednej strony było mi miło,że  przychodzą do mnie a z drugiej odbierałam to  z przykrością na zasadzie – tobie to  teraz dobrze  bo to co było przeznaczone dla ciebie dostajemy my.  Czytaj dalej „Część III, strona 6”

Oczywiście następnego dnia w szpitalu zauważono, że ze mną jest gorzej. Musiałam opowiedzieć dlaczego, co się stało.  Panowie z grupy od razu wpadli na pomysł żeby teraz tę hołotę podenerwować. Będziemy ciebie odwozić samochodami, stawać pod ich oknami i bardzo czule z tobą się żegnać. Czytaj dalej „Część III, strona 5”